Juliusz Zulauf (ur. 20 sierpnia 1891 roku we Lwowie, zm. 21 maja 1943 roku w Murnau am Staffelsee) – polski wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 5. Dywizji Piechoty i Grupy Operacyjnej Zulauf.
Biografia[]
Juliusz Zulauf urodził się 20 sierpnia 1891 roku we Lwowie, na terenie Austro-Węgier. Studiował na Politechnice Lwowskiej. W 1913 roku rozpoczął roczną służbę w Armii Austro-Węgier. Był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. W 1916 roku został ranny w nogę i dostał się do rosyjskiej niewoli. Udało mu się uciec i powrócił do jednostki. Po kryzysie przysięgowym, został wcielony do Polskiego Korpusu Posiłkowego, ale przeniósł się do Armii Austro-Węgier. Następnie w składzie 4. Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, uczestniczył w wojnie domowej w Rosji. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i walczył o rodzinny Lwów. We wrześniu 1919 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w lipcu 1923 roku na pułkownika. Jako dowódca 4. Pułku Piechoty Legionów, uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej i został ciężko ranny. W marcu 1927 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 5. Dywizji Piechoty. 24 maja 1930 roku objął dowództwo nad 2. Dywizją Piechoty Legionów. W grudniu 1931 roku prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady. W czerwcu 1938 roku stanął na czele 5. Dywizji Piechoty.
Na jej czele brał udział w kampanii wrześniowej. 4 września objął również dowództwo nad Grupą Operacyjną Zulauf, w składzie Armii Modlin gen. Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego. Walczył pod Modlinem, ale wycofał się do Warszawy i jako dowódca Odcinka Wschód, brał udział w obronie stolicy. Po jej kapitulacji, dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem oflagu VII A Murnau i X A/Z Itzehoe. Organizował konspiracyjny ruch oporu w obozie.
Zmarł 21 marca 1943 roku w oflagu VII A Murnau.