Jurij Władimirowicz Nowosielski (ros. Юрий Владимирович Новосельский) (ur. 17 sierpnia 1895 roku w Moskwie, zm. 10 grudnia 1975 roku tamże) – sowiecki wojskowy, generał porucznik Armii Czerwonej.
Biografia[]
Jurij Nowosielski urodził się 17 sierpnia 1895 roku w Moskwie. W maju 1915 roku został powołany do Armii Rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. W październiku 1916 roku dostał się do niemieckiej niewoli, którą opuścił dopiero po zakończeniu wojny, w listopadzie 1918 roku. Miesiąc później dołączył do Armii Czerwonej. Podczas wojny domowej uczestniczył w odpieraniu ofensywy moskiewskiej gen. Antona Denikina, a także operacjach chopiorsko-dońskiej i rostowsko-nowoczerkaskiej. W 1920 roku dołączył do WKP(b), a w czerwcu tego samego roku został skierowany do jednostek specjalnego przeznaczenia. W 1924 roku został szefem oddziału bojowego Moskiewskiej Szkoły Wojskowo-Politycznej, a w 1928 roku ukończył kursy Wystrieł. W maju 1931 roku objął stanowisko szefa sztabu 50. Dywizji Strzeleckiej, a w 1937 roku stanął na jej czele. Jednocześnie był dowódcą Połockiego Rejonu Umocnionego w Białoruskim Okręgu Wojskowym. Na przełomie czerwca i lipca 1938 roku tymczasowo dowodził 4. Korpusem Strzeleckim, a następnie objął dowództwo nad 86. Dywizją Strzelecką. W październiku 1939 roku jednostka została przemianowana na 86. Dywizję Zmotoryzowaną.
Brał udział w wojnie radziecko-fińskiej. Od maja do czerwca 1940 roku był kierownikiem Wyższych Kursów Taktyki Strzeleckiej dla Wyższych Oficerów Piechoty Wystrieł. W czerwcu 1940 roku awansował na generała porucznika i stanął na czele 2. Korpusu Zmechanizowanego w Odeskim Okręgu Wojskowym. Wraz z nim uczestniczył w walkach z wojskami niemieckimi. Brał udział w walkach granicznych w Mołdawii i bitwie pod Humaniem, podczas której jego korpus został rozbity. Udało mu się wyjść z okrążenia i pozostał w dyspozycji marszałka Klimienta Woroszyłowa. w styczniu 1942 roku objął dowództwo nad 146. Dywizją Strzelecką w 50. Armii gen. Iwana Bołdina. Na jej czele uczestniczył w bitwie pod Moskwą. W listopadzie 1942 roku został zastępcą dowódcy Frontu Briańskiego gen. Maksa Reitera. Brał udział w operacjach woronesko-kastornieńskiej, małoarchangielskiej, orłowskiej i briańskiej. Od listopada 1943 roku dowodził 97. Korpusem Strzeleckim, a od marca 1944 roku był dowódcą 7. Korpusu Strzeleckiego Gwardii. Od sierpnia do września 1944 roku był zastępcą dowódcy 10. Armii Gwardii gen. Michaiła Kazakowa, a następnie stanął na czele 55. Korpusu Strzeleckiego w 21. Armii gen. Dmitrija Gusiewa. Uczestniczył w operacjach rzeżycko-dźwińskiej, madońskiej, sandomiersko-śląskiej, dolnośląskiej, górnośląskiej i praskiej.
W sierpniu 1945 roku trafił do rezerwy Głównego Zarządu Kadr Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR. W listopadzie 1945 roku został zastępcą dowódcy 6. Armii Gwardii gen. Iwana Griszyna. W kwietniu 1948 roku został zastępcą przewodniczącego Taktyki Strzeleckiej Wojsk Lądowych. We wrześniu 1950 roku ze względu na chorobę zakończył służbę wojskową.
Zmarł 10 grudnia 1975 roku w Moskwie.