Karl Eduard August Rothenburg (ur. 8 czerwca 1894 roku w Fürstenwalde, zm. 28 czerwca 1941 roku w Mińsku) – niemiecki wojskowy, pułkownik Wehrmachtu, pośmiertnie awansowany na generała majora.
Biografia[]
Karl Rothenburg urodził się 8 czerwca 1894 roku w Fürstenwalde. W kwietniu 1914 roku rozpoczął służbę wojskową. Po wybuchu I wojny światowej trafił na front zachodni, ale po zdobyciu Namur został przeniesiony na front wschodni. Uczestniczył w bitwach nad jeziorami mazurskimi i pod Łodzią. Jesienią 1915 roku powrócił na front zachodni i walczył w bitwie nad Sommą, a podczas ofensywy wiosennej został ranny. Później uczestniczył w operacji Gneisenau. W grudniu 1918 roku został zwolniony ze służby wojskowej. W styczniu 1920 roku dołączy do policji w Gotha. We wrześniu 1924 roku awansował na kapitana, a w lutym 1928 roku został komendantem policji w Jenie. W 1930 roku jako major objął dowództwo nad policją w Weimarze. W grudniu 1933 roku awansował na podpułkownika policji i objął stanowisko komendanta Szkoły Policji w Sondershausen. W lipcu 1935 roku został powołany do Wehrmachtu, a w październiku trafił do sztabu 1. Pułku Pancernego. W sierpniu 1936 roku objął dowództwo nad II batalionem 6. Pułku Pancernego. W kwietniu 1938 roku awansował na podpułkownika. W październiku tymczasowo objął dowództwo nad pułkiem, w miejsce płk. Ludwiga Crüwella i dowodził nim podczas kryzysu sudeckiego. W sierpniu 1939 roku awansował na pułkownika.
Na czele pułku, w składzie 3. Brygady Pancernej gen. Horsta Stumpffa, 3. Dywizji Pancernej gen. Leo Geyra von Schweppenburga uczestniczył w kampanii polskiej. Walczył w bitwach w Borach Tucholskich, pod Świekatowem i o twierdzę brzeską. W marcu 1940 roku stanął na czele 25. Pułku Pancernego i w ramach 7. Dywizji Pancernej gen. Erwina Rommla brał udział w kampanii francuskiej. Wyróżnił się w bitwie pod Arras i został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W sierpniu 1940 roku awansował na pułkownika. Następnie uczestniczył w operacji Barbarossa. 28 czerwca 1941 roku podczas bitwy pod Mińskiem, jego czołg został trafiony, a płk. Rothenburg został ciężko ranny. Odmówił ewakuacji lotniczej i w kolumnie dwóch samochodów ruszył do szpitala polowego. Zmarł w drodze, w pobliżu Gródka Ostroszyckiego.
Na jego cześć 6. Pułk Pancerny został przemianowany na Pułk Pancerny Rothenburg. W listopadzie 1942 roku został pośmiertnie awansowany na generała majora.