Karol Świerczewski (ur. ur. 10 lutego 1897 w Warszawie, zm. 28 marca 1947 pod Jabłonkami) – generał broni Wojska Polskiego oraz generał pułkownik Armii Czerwonej, działacz komunistyczny.
Biografia[]
Młodość[]
Karol Świerczewski urodził się 10 lutego 1897 w Warszawie w rodzinie robotniczej. W ślad za ojcem uczył się tokarstwa metalu, a następnie pracował w zawodzie.
I wojna światowa[]
Po wybuchu I wojny światowej został ewakuowany w głąb Rosji, gdzie w 1916 otrzymał powołanie do wojska. Po niespełna roku powrócił do Moskwy. Podczas rewolucji październikowej opowiedział się po stronie komunistów i wstąpił do 1 Moskiewskiego Oddziału Gwardii Czerwonej.
Wojna domowa w Rosji[]
W 1918 podczas wojny domowej walczył z oddziałami białych dowodzonych przez Aleksieja Kaledina. Wkrótce wstąpił do Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego i awansował na komisarza politycznego Armii Czerwonej. Brał udział w tłumieniu antybolszewickiego powstania na Ukrainie, gdzie walczył z wojskami Pawła Skoropadskiego, Piotra Krasnowa oraz Antona Denikina.
Wojna polsko-bolszewicka[]
Na własną prośbę został wysłany na front podczas wojny polsko-bolszewickiej, gdzie jako podwładny Michaiła Tuchaczewskiego walczył przeciwko Wojsku Polskiemu. Dwukrotnie ranny, został wysłany w 1922 na kurs do Wyższej Szkoły Piechoty.
Następnie tłumił powstanie chłopskie Aleksandra Antonowa.
Hiszpańska wojna domowa[]
.jpg){kind=link}
Karol Świerczewski wraz z rodziną
W 1936 wyjechał do Hiszpanii, brał udział w wojnie domowej po stronie komunistów. Tam też poznał Ernesta Hemingwaya, z którym się zaprzyjaźnił. Pisarz określał go jako odważnego alkoholika i wspominał o nim w powieści Komu bije dzwon.
W 1938 na rozkaz powrócił do ZSRR, gdzie został aresztowany w ramach wielkiej czystki stalinowskiej został aresztowany. Uniewinniony w 1940, a następnie awansowany na generała majora.
II druga wojna światowa[]
Podczas niemieckiego ataku na ZSRR został dowódcą 248 Dywizji Strzelców. Jego dywizja została doszczętnie rozbita podczas odwrotu w bitwie pod Moskwą, już wtedy zarzucana mu była niekompetencja i alkoholizm. Gieorgij Żukow widząc rażące błędy w dowodzeniu postanowił przenieść go do szkolenia rezerwy.
W 1943 na rozkaz Stalina został przeniesiony do polskiej armii tworzonej w ZSRR. Tam też popadł w konflikt z Zygmuntem Berlingiem. Dowodził drugą armią Wojska Polskiego podczas operacji łużyckiej, na wskutek upojenia alkoholowego spowodował duże straty wśród swoich żołnierzy.
Karol Świerczewski podczas inspekcji
Czasy powojenne[]
We wrześniu 1945 został mianowany przez marszałka Michała Żymierskiego dowódcą Armii Polskiej na Zachodzie. Jego zadaniem był wyjazd do Londynu i sprowadzenie żołnierzy PSZ do Polski, jednak spotkał się tam z wyraźnym sprzeciwem brytyjczyków. 14 lutego 1946 został mianowany II wiceministrem Obrony Narodowej.
Śmierć[]
23 marca 1947 przybył samolotem do Krakowa w celu inspekcji garnizonów w województwach krakowskim oraz rzeszowskim. Generał zdecydował się wybrać do najbardziej wysuniętego posterunku w Cisnej, ale po drodze ich samochód uległ awarii. Wkrótce generał wraz z kilkoma żołnierzami wpadli w zasadzkę UPA. Gen Karol Świerczewski trzykrotnie postrzelony zmarł na miejscu.