Karol Kalita de Brenzenheim ps. Rębajło (ur. 4 listopada 1830 roku w Komarnie, zm. 25 maja 1919 roku we Lwowie) – pułkownik powstania styczniowego, dowódca Pułku Stopnickiego.
Biografia[]
Karol Kalita urodził się 4 listopada 1830 roku w Komarnie, koło Rudek. Jego rodzina pochodziła z Inflantów, ale po III rozbiorze przeniosła się do Galicji. Działalność konspiracyjną rozpoczął już w wieku 16 lat, przygotowując się do powstania w 1846 roku. Został jednak aresztowany i wymierzono mu karę chłosty. By uniknąć dalszych prześladowań wstąpił do wojska austriackiego i został przydzielony do 9. Pułku Piechoty w Stryju. W wojsku wielokrotnie doświadczył kar cielesnych i za sprawą interwencji jego matki, został z niego zwolniony po roku. Po wybuchu powstania węgierskiego uciekł na Węgry, unikając służby wojskowej. W kwietniu 1849 roku zaciągnął się do Legionów Polskich Józefa Wysockiego i brał udział w walkach. Został ranny od wybuchu szrapnela. Po upadku powstania był internowany przez Turków. Początkowo przebywał na emigracji, ale po ogłoszeniu amnestii zdecydował się na powrót do Galicji. Natychmiast po przekroczeniu granicy został aresztowany i osadzony w Twierdzy Temeszwar. Po odsiedzeniu 8 miesięcy, ponownie został skierowany do 9. Pułku Piechoty.
21 lipca 1852 roku został awansowany na starszego szeregowego, a 1 sierpnia na kaprala. 5 kwietnia 1859 roku był już porucznikiem. W tym samym roku brał udział w wojnie francusko-austriackiej, gdzie wyróżnił się podczas bitwy pod Magentą, zajmując dom leżący na terenie nieprzyjaciela. Ostatecznie trafił do niewoli, z której został zwolniony 12 sierpnia 1859 roku. W uznaniu zasług, 8 września 1859 roku został awansowany na nadporucznika. Swoją karierę w armii austriackiej zakończył 9 maja 1863 roku i udał się do Królestwa Polskiego. Wraz z nim do powstania przyłączyło się 12 oficerów z armii austriackiej. Został mianowany majorem i został skierowany do Pułku Stopnickiego w składzie II Korpusu gen. Józefa Hauke-Bosaka. Z powodu choroby nie uczestniczył w przegranej bitwie pod Jeziorkiem. Stoczył kilka zwycięskich bitew: pod Mierzwinem (5 grudnia), Hutą Szczeceńską (9 grudnia) oraz Iłżą (17 stycznia 1864 roku). Po spektakularnym zwycięstwie w bitwie pod Iłżą został awansowany do stopnia pułkownika. 20 stycznia poniósł klęskę w bitwie pod Radkowicami. Z powodu choroby, nie uczestniczył w bitwie pod Opatowem, gdzie jego pułk został rozbity. Sam Karol Kalita przedarł się do Galicji, gdzie dokończył leczenie. Nie powrócił już do Królestwa Polskiego i udał się na emigrację.
Początkowo przebywał w Rumunii, a następnie w Turcji, gdzie był wojskowym. W Turcji poznał swoją przyszłą żonę Wawrzynę Rodziewicz. W listopadzie 1871 roku powrócił z żoną do Galicji. Miał problem ze znalezieniem pracy, ale ostatecznie zatrudnił się jako kasjer w zakładzie dla obłąkanych w Kulparkowie.
Doczekał wolnej Polski i zmarł 25 maja 1919 roku we Lwowie. Został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.