Kazimierz Glabisz (ur. 10 lutego 1893 roku w Odolanowie, zm. 25 listipada 1981 roku w Londynie) – polski wojskowy, generał brygady Polskich Sił Zbrojnych. Przed wojną prezes PZPN. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Grupy Kielce.
Biografia[]
Kazimierz Glabisz urodził się 10 lutego 1893 roku w Odolanowie, w Wielkopolsce na terenie Cesarstwa Niemieckiego. Był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana i Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. Studiował prawo w Monachium i we Wrocławiu. Po wybuchu I wojny światowej, został zmobilizowany do Armii Cesarstwa Niemieckiego i ukończył oficerską szkołę artylerii. W 1918 roku brał udział w powstaniu wielkopolskim. Następnie dołączył do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku trafił do Biura Ścisłej Rady Wojennej. Podczas plebiscytu na Górnym Śląsku, był członkiem Polskiej Komisji Przejęcia. W 1923 roku ukończył kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Następnie został szefem sztabu 14. Dywizji Piechoty. W 1927 roku został oficerem Referatu "Niemcy" Oddziału II, Sztabu Generalnego. Odbył nieoficjalne podróże do Niemiec i Austrii, by sprawdzić sytuację militarną i polityczną w obu krajach. Był prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Podczas kampanii wrześniowej, był oficerem do zleceń Naczelnego Wodza marsz. Edwarda Rydza-Śmigłego. 2 września objął dowództwo nad improwizowaną Grupą Kilece, zwaną również Grupą płk. Glabisza. Uczestniczył w bitwie pod Iłżą. Po zakończeniu działań zbrojnych, wyjechał do Warszawy, a następnie na Węgry. Uczestniczył w ewakuacji polskich żołnierzy na zachód. W 1940 roku dotarł do Wielkiej Brytanii i został szefem Oddziału I Sztabu Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego. W czerwcu 1941 roku został zastępcą dowódcy 1. Brygady Strzelców, a następnie został zastępcą dowódcy 1. Dywizji Grenadierów. 29 października 1943 roku objął dowództwo nad 2. Dywizją Grenadierów Pancernych. W lutym 1945 roku stanął na czele 4. Dywizji Piechoty. W czerwcu 1945 roku został awansowany na generała brygady. W 1947 roku został zdemobilizowany.
Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii. Działał w organizacjach polonijnych, kombatanckich i sportowych.
Zmarł 25 listopada 1981 roku w Londynie. Został tam pochowany, ale w maju 2008 roku, jego szczątki zostały przeniesione do kościoła św. Marcina w Odolanowie.