Historia Wiki
Advertisement

Kazimierz I Kujawski (Konradowic) (ur. 1211/1213, zm. 14 XII 1267) – Piast z linii mazowieckiej, syn Konrada I Mazowieckiego i Agafii, córka Światosława Igorewica, księcia nowogrodzko-siewierskiego i przemyskiego. Był ojcem Władysława I Łokietka.

Życiorys[]

W marcu 1228 roku Kazimierz brał udział w zjeździe w Skaryszewie dotyczącym następstwa tronu po śmierci Leszka Białego. W 1233 z nadania ojca objął rządy nad Kujawami. W 1235 roku poprowadził krucjatę na Prusów i odniósł zwycięstwo nad Dierzgonią. Rok później w Dankowie Konrad ostatecznie rozgranicza dzielnice Kazimierza i Bolesława. W 1239 roku jako posag Kazimierz otrzymuje Ląd, zyskuje także Bydgoszcz od Świętopełka pomorskiego. Pomorzanie przeprowadzili wyprawę odwetową i spalili Inowrocław. Od 1242 Kazimierz prowadził wojnę z Pomorzanami razem z wojskami mazowieckimi, wielkopolskimi i krzyżackimi, koalicjanci wygrali i rok później podpisano rozejm. Tymczasem w 1243 r. Konrad i Kazimierz wspomagani przez Litwinów, Jaćwięgów, Przemysła I i Mieszka II Otyłego przegrali w bitwie pod Suchodołem ze stronnikami Bolesława V Wstydliwego. Dwa lata później w Łęczycy podpisano rozejm, Bolesław zachował rządy w Krakowie. Już w 1244 r. ziemię kujawskie najechał Świętopełk, odwet się nie udał. W 1246 r. ojciec Konrad z pomocą synów wygrał w bitwie pod Zaryszowem nad siłami Bolesława Wstydliwego i umocnił się w ziemi krakowskiej, lecz zamku w Krakowie nie zdobył, zmarł już rok później. Kazimierz w 1247 r. dostał od Krzyżaków 1/6 ziemi lubawskiej, a po śmierci ojca zagarnął Sieradz i Łęczycę. Natomiast stracił kasztelanię lądzką na rzecz Bolesława Pobożnego, ale odzyskał ją rok później. W 1248 r. otoczył opieką misję chrystianizacyjną do Prus, jednak Krzyżacy wygnali misjonarzy i zaczęła się wojna celna zakończona w 1252. 5 grudnia 1248 po śmierci brata Bolesława I Mazowieckiego Kazimierz przejmuje ziemię dobrzyńską i 1/3 ziemi lubawskiej. 6 października 1251 r. wydał przywilej dla biskupstwa włocławskiego. Na zjeździe z okazji kanonizacji św. Stanisława w 1254 r. Kazimierz zrzeka się pretensji do nawróconych Galindii i Jaćwieży za zatwierdzenie panowania w 1/3 ziemi lubawskiej i obiecanym prezencie 1/6 ziemi lubawskiej. W 1255 Kazimierz uwolnił uwięzionego podczas zjazdu Siemowita. Następnie Pomorzanie zdobyli Nakło. 4 VIII 1257 Kazimierz zrzekł się pretensji do zdobyczy krzyżackich na Prusach; 16 VIII przekazał ziemię lubawską biskupstwu chełmińskiemu. W 1258 r. nastąpiło wielkopolsko-pomorskie oblężenie Inowrocławia. Bolesław Pobożny za zaprzestanie oblężenia dostaje środkową kasztelanię lądzką. W 1259 r. Kazimierz wygnał biskupa Wolimira, który potem obłożył Kazimierza klątwą. Konradowic najechał następnie Wielkopolskę razem z przewrotnymi Pomorzanami, ale po wyprawie odwetowej na Łęczycę sił krakowsko-halicko-wielkopolsko-mazowieckich musiał zwrócić pozostałą część Lądu oraz Pakość Bolesławowi. W 1260 roku odbił gród w Lelowie od Wstydliwego. Leszek Czarny w buncie zdobył ziemię łęczycko-sieradzką w 1261. Bolesław Pobożny ostatecznie zdobył kasztelanię lądzką w tym samym roku. W 1262 r. kończy się konflikt z biskupem Wolimirem i synami - Leszek otrzymuje oficjalnie Sieradz, ale oddaje Łęczycę. W latach 1262-1263 była jeszcze mała potyczka z Krzyżakami, a potem do śmierci 14 grudnia 1267 roku Kazimierz nie prowadził już wojen.

Źródła[]

Advertisement