Kazimierz Jarosław Rybicki (ur. 14 stycznia 1891 roku w Wilnie, zm. 26 listopada 1958 roku w Rzeszowie) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Biografia[]
Kazimierz Rybicki urodził się 14 stycznia 1891 roku w Wilnie, na terenie Imperium Rosyjskiego. Służył w Armii Rosyjskiej i prawdopodobnie brał udział w I wojnie światowej. Po jej zakończeniu dołączył do Wojska Polskiego. Od lipca 1919 roku dowodził Grodzieńskim Pułkiem Strzelców. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W lutym 1920 roku objął dowództwo nad I Brygadą, 1. Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W maju 1920 roku został dowódcą Nowogródzkiego Pułku Strzelców, a w lipcu otrzymał awans na majora. Następnie dowodził II Brygadą Litewsko-Białoruską. W październiku 1921 roku objął dowództwo nad 45. Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych. W 1922 roku został awansowany na podpułkownika. 26 czerwca 1926 roku, podczas ćwiczeń jego jednostki pod Powurskiem, doszło do eksplozji niewypału, w wyniku której zginęło 41 żołnierzy, a 44 było rannych. Śledztwo wykazało, że winny był jeden z żołnierzy. W marcu 1927 roku otrzymał awans na pułkownika. Od lipca 1929 roku dowodził 49. Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych. Od 1930 roku służył w Oficerskim Trybunale Orzekającym.
Podczas kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Wilna, a następnie ewakuował się z miasta. Organizował oddział chcąc przebić się do oblężonego Grodna, ale 22 września w miejscowości Uciechy dowiedział się o upadku miasta. Następnie przekroczył granicę z Litwą.
Zmarł 26 listopada 1958 roku w Rzeszowie. Spoczął na cmentarzu Pobitno.