Konrad von Wallenrode (ur. w 1330/1340, zm. w 1393) – 24. wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego. Urząd ten pełnił w latach 1391-1393.
Biografia[]
Pochodził z rodziny rycerskiej wywodzącej się z Frakonii. Do Zakonu wstąpił w 1370 roku. Winrich von Kniprode mianował go komturem człuchowskim w 1377, ale jego kariera rozpoczęła się w 1382, kiedy to nowym mistrzem został Konrad III Zöllner von Rotenstein. Po śmierci Wielkiego Marszałka w 1383, został komturem Królewca. W 1387 został komturem Malborka. Po śmierci Zöllnera w 1390, wydawało się, że kwestią czasu jest, kiedy zostanie nowym mistrzem. Spotkał go sprzeciw Siegfrieda Walpota von Bassenheima i Rudigera von Elnera. Po odparciu dwóch elektorów, 20 sierpnia 1391 został nowym mistrzem Zakonu. Pierwsze dwa lata rządów skupiał na kampanii przeciwko Litwie. Był przeciwko polsko-litewskiemu związkowi. W 1392 rozpoczął kampanie przeciwko Litwie. Podzielił swoje wojska na trzy dywizje. Pierwszy z nich pod dowództwem Arnolda von Burgelna ruszył na Mazowsze. Pozostałe dwa udały się Wilna. Byli blisko zdobycia miasta bronionego przez Polaków, ale wycofali się na polecenie Konrada von Wallenrode. W 1392 Władysław Opolczyk przekazał mu zamek złotoryjski na terenie ziemi chełmińskiej jako zastaw, zaś dwa lata później ziemię dobrzyńską i Kujawy. Zmarł w 1393.
Ciekawostki[]
- Jego postać zainspirowała Adama Mickiewicza do napisania powieści pt. "Konrad Wallenrod".