Konstantin Dmitrjewicz Gołubiew (ros. Константи́н Дми́триевич Го́лубев) (ur. 27 marca 1896 roku w Pietrowsku, zm. 9 czerwca 1956 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała porucznika.
Biografia[]
Konstantin Gołubiew urodził się 27 marca 1896 roku w Pietrowsku, w guberni saratowskiej. W sierpniu 1915 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Od grudnia 1919 roku brał udział w I wojnie światowej. Podczas walk został ranny i dostał się do niewoli. Na wolność wyszedł w 1918 roku. We wrześniu 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej i zajęciu Gruzji. W 1926 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. W lutym 1933 roku został dowódcą 22. Dywizji Strzeleckiej. W 1939 roku rozpoczął pracę jako wykładowca na Akademii Wojskowej im. Frunzego. 18 marca 1941 roku został dowódcą 10. Armii w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, brał udział w bitwie białostocko-mińskiej. Jego armia została otoczona. Wraz z marszałkiem Grigorijem Kulikowem udało mu się wyjść z okrążenia. 26 lipca 1941 roku objął dowództwo nad 13. Armią Frontu Centralnego. Uczestniczył w bitwie pod Smoleńskiem, podczas której został odwołany. 15 października 1941 roku został dowódcą 43. Armii. Brał udział w bitwie pod Moskwą oraz operacji rżewsko-wiaziemskiej i smoleńskiej. Był krytykowany przez generała Andrieja Jeriomienkę. Podczas walk pod Witebskiem został ciężko ranny i po wyzdrowieniu pozostał w dyspozycji naczelnego dowództwa. W październiku 1944 roku został I zastępcą komisarza Rady Komisarzy Ludowych do spraw repatriacji obywateli ZSRR z Niemiec.
Od sierpnia 1949 roku był wykładowcą Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. W styczniu 1953 roku został zwolniony z armii, ale powołano go ponownie dwa lata później.
Zmarł 9 czerwca 1956 roku w Moskwie.