Konstantin Stiepanowicz Kołganow (ros. Константин Степанович Колганов) (ur. 25 grudnia 1896 roku w Morszańsku, zm. 9 czerwca 1981 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała porucznika.
Biografia[]
Konstantin Kołganow urodził się 25 grudnia 1896 roku w Morszańsku, w guberni tambowskiej. W 1915 roku został powołany do Armii Rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. Ukończył Omską Szkołę Chorążych. W październiku 1918 roku rozpoczął służbę w Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej i bitwie o Carycyn. Walczył również przeciwko siłom Symona Petlury i Stanisława Bułaka-Bałachowicza. W listopadzie 1931 roku został dowódcą 17. Pułku Strzeleckiego. W 1933 roku zaocznie ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. W maju 1938 roku objął dowództwo nad 75. Dywizją Strzelecką w Charkowskim Okręgu Wojskowym. Od stycznia 1939 roku dowodził 17. Korpusem Strzeleckim w Kijowskim Okręgu Wojskowym.
We wrześniu 1939 roku, uczestniczył w agresji na Polskę i walczył pod Lwowem. W lutym 1941 roku został szefem 4 i 5 Wydziału GRU. W październiku 1941 roku został zastępcą dowódcy 10. Armii gen. Filippa Golikowa. Brał udział w operacji tulskiej i bitwie pod Moskwą. W lutym 1942 roku został dowódcą 47. Armii Frontu Krymskiego gen. Dmitrija Kozłowa. Podczas niemieckiej ofensywy na Półwyspie Kerczeńskim, jego armia została rozbita na kilka grup. W czerwcu 1942 roku został usunięty ze stanowiska i zdegradowany do stopnia pułkownika. Miesiąc później został zastępcą szefa sztabu Frontu Briańskiego. We wrześniu 1942 roku został zastępcą dowódcy 48. Armii gen. Grigorija Chaliuzina, a 18 maja 1943 roku przyznano mu stopień generała majora. W czerwcu 1943 roku objął dowództwo nad 42. Korpusem Strzeleckim. Uczestniczył w bitwie kurskiej, bitwie o Dniepr i operacji czernihowsko-prypeckiej. Za forsowanie Desny i wyzwolenie miast Nowozybkow i Dobrusz, został odznaczony Orderem Suworowa II klasy. 29 października 1943 roku został awansowany na generała porucznika. Następnie brał udział w operacji homelsko-rzeczyckiej i operacji Bagration. Na wniosek dowódcy 48. Armii gen. Prokofija Romanienki, został przedstawiony do tytułu Bohatera Związku Radzieckiego, ale otrzymał jedynie Order Kutuzowa I stopnia. Za udział w operacji łomżańsko-różańskiej i operacji wschodniopruskiej, otrzymał Order Suworowa I stopnia.
Po wojnie dowodził 53. Korpusem Strzeleckim. Następnie był doradcą i attaché wojskowym w Rumunii. W 1952 roku ukończył Wyższe Kursy Akademickie na Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa i został zastępcą komendanta Akademii Wojskowej im. Frunzego. W czerwcu 1964 roku zakończył służbę wojskową.
Zmarł 9 czerwca 1981 roku w Moskwie.