Konstantin Apołłonowicz Korotiejew (ros. Константин Аполлонович Коротеев) (ur. 25 lutego 1901 roku w Szczegłówce, zm. 4 stycznia 1953 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał pułkownik Armii Czerwonej. Nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Konstantin Korotiejew urodził się 25 lutego 1901 roku we wsi Szczegłówka, w guberni charkowskiej. W sierpniu 1916 roku został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej i uczestniczył w I wojnie światowej. W lutym 1918 roku na ochotnika wstąpił do oddziału Czerwonej Gwardii w Ługańsku, a od kwietnia służył w Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej. Walczył z interwencją państw centralnych oraz z siłami gen. Piotra Krasnowa pod Carycynem. Później tłumił powstanie Sapożkowa. Po zakończeniu działań wojennych służył w Białoruskim Okręgu Wojskowym. W 1926 roku ukończył kursy Wystrieł. W marcu 1935 roku objął dowództwo nad 14. Pułkiem Strzeleckim w 5. Dywizji Strzeleckiej, a w lutym 1938 roku stanął na czele 27. Dywizji Strzeleckiej.
Na jej czele, w składzie 4. Korpusu Strzeleckiego komdiwa Iwana Dawidowskiego uczestniczył w agresji na Polskę i wojnie zimowej. Na początku marca 1940 roku objął dowództwo nad 56. Korpusem Strzeleckim, a w październiku został inspektorem piechoty Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. W marcu 1941 roku został dowódcą 55. Korpusu Strzeleckiego w Kijowskim Okręgu Wojskowym. Na początku operacji Barbarossa uczestniczył w operacji lwowsko-czerniowskiej. Po rozwiązaniu korpusu został zastępcą dowódcy 18. Armii gen. Andrieja Smirnowa ds. logistyki i brał udział w operacji tyraspolsko-melitopolskiej. Od października 1941 roku dowodził 12. Armią, z którą uczestniczył w operacjach donbasko-rostowskiej i rostowskiej. W marcu 1942 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy Frontu Południowego gen. Rodiona Malinowskiego, a w sierpniu stanął na czele 11. Korpusu Strzeleckiego Gwardii. Brał udział w bitwie o Kaukaz. Następnie dowodził 9., 18., i 37. Armią. W lipcu 1943 roku stanął na czele 52. Armii i dowodził nią do końca wojny. Brał udział w bitwie o Dniepr oraz operacjach znamienskiej, kirowohradzkiej, korsuńsko-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, jasko-kiszyniowskiej, wiślańsko-odrzańskiej i dolnośląskiej. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 6 kwietnia 1945 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Później uczestniczył w operacjach berlińskiej i praskiej.
W 1947 roku ukończył kursy w Wyższej Akademii Wojennej im. Woroszyłowa i objął dowództwo nad Zabajkalskim Okręgiem Wojskowym. W marcu 1951 roku ciężko zachorował i do listopada przebywał w szpitalu. Po wyleczeniu został zastępcą dowódcy Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego.
Zmarł 4 stycznia 1951 roku w Moskwie. Spoczął na cmentarzu Nowodziewiczym.