Kuźma Nikitowicz Galicki (ros. Кузьма́ Ники́тович Га́лицкий) (ur. 24 października 1897 roku w Taganrogu, zm. 14 marca 1973 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała armii. Bohater Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Kuźma Galicki urodził się 24 października 1897 roku w Taganrogu. Od 15 roku życia pracował. W kwietniu 1917 roku został wcielony do armii rosyjskiej. W październiku 1917 roku został zdemobilizowany. Podczas interwencji państw centralnych w Rosji, Taganrog został zajęty, a Galicki brał udział w protestach. Następnie uciekł z miasta i w sierpniu 1918 roku dołączył do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej. Walczył z interwencją niemiecką i austro-węgierską oraz siłami Ukraińskiej Republiki Ludowej Symona Petlury oraz Południa Rosji gen. Antona Denikina. Od października 1918 roku był członkiem partii komunistycznej. We wrześniu 1919 roku, podczas walk o Donbas został ciężko ranny. W lipcu 1920 roku został dowódcą batalionu 397. Pułku Piechoty, 45. Dywizji Piechoty. Brał udział w wojnie z Polską. Walczył pod Białą Cerkwią, Szepetówką, Dubnem i Lwowem. W listopadzie 1920 roku brał udział w walkach z Armią Czynną Ukraińskiej Republiki Ludowej i częścią sił Piotra Wrangela.
W 1922 roku ukończył Komiternowską Wyższą Szkołę Strzelectwa Taktycznego "Strzał". W 1927 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. Od września do listopada 1937 roku był szefem sztabu Charkowskiego Okręgu Wojskowego. W lipcu 1938 roku został aresztowany pod zarzutem spisku antykomunistycznego. Nie przyznał się do winy i został zwolniony z Armii Czerwonej. 21 maja 1939 roku wrócił do wojska, ale nie otrzymał przydziału. W grudniu 1939 roku uczestniczył w wojnie zimowej. Odznaczył się podczas przełamywania Linii Mannerheima, za co został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Następnie został dowódcą 24. Dywizji Strzeleckiej w Zachodnim Okręgu Wojskowym.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa 24. Dywizja weszła w skład 13. Armii gen. Piotra Filatowa, Frontu Zachodniego gen. Dmitrija Pawłowa. Jego dywizja walczyła z oddziałami niemieckiej 19. Dywizji Pancernej gen. Otto von Knobelsdorffa. W wyniku porażki w bitwie białostocko-mińskiej, gen. Galicki musiał dokonać odwrotu, podczas którego stracił sztandar dywizji. Po wyjściu z okrążenia został dowódcą 67. Korpusu Strzeleckiego i brał udział w bitwie pod Smoleńskiem. Podczas obrony Homla został ciężko ranny i przez kilka miesięcy przebywał w szpitalu. Od lutego 1942 roku był zastępcą dowódcy 1. Armii Uderzeniowej na Froncie Północno-Zachodnim, ale wkrótce ponownie został ranny. 18 września 1942 roku objął dowództwo nad 3. Armią Uderzeniową Frontu Kalińskiego. Brał udział w operacjach wielkołuckiej i newelskiej. W listopadzie 1943 roku objął dowództwo nad 11. Armią Gwardii na 2. Froncie Bałtyckim, a później 3. Froncie Białoruskim. Uczestniczył w operacjach horodzkiej, witebskiej, białoruskiej, wileńskiej i gumbińsko-gołdapskiej. Brał udział w zdobywaniu Prus Wschodnich i szturmie na Królewiec. Wojnę zakończył operacją samlandzką i lądowaniem na mierzei Frishe-Nerung. 19 kwietnia 1945 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.
Od lipca 1945 roku dowodził Specjalnym Okręgiem Wojskowym, od października 1946 roku Karpackim Okręgiem Wojskowym, od listopada 1951 roku Odeskim Okręgiem Wojskowym i od maja 1954 roku Moskiewskim Okręgiem Obrony Powietrznej. Następnie z powodu choroby pozostał w rezerwie. Od kwietnia 1955 roku był dowódcą Północnej Grupy Wojsk w Polsce. W styczniu 1958 roku został dowódcą Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. W styczniu 1962 roku zakończył karierę wojskową.
Zmarł 14 marca 1973 roku w Moskwie. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.