Kuźma Pietrowicz Podłas (ros. Кузьма Петрович Подлас) (ur. 10 listopada 1893 roku w Duszatinie, zm. 25 maja 1942 roku w okolicach wsi Kopanki) – sowiecki wojskowy, generał porucznik Armii Czerwonej.
Biografia[]
Kuźma Podłas urodził się 10 listopada 1893 roku we wsi Duszatin, w guberni czernihowskiej. Pochodził z ukraińskiej rodziny chłopskiej. We wrześniu 1914 roku został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej i ukończył szkołę Preobrażeńskiego Pułku Gwardyjskiego. Następnie został skierowany na front i brał udział w I wojnie światowej. Na początku 1917 roku stacjonował w Piotrogrodzie i uczestniczył w rewolucji lutowej. Po rewolucji październikowej był przewodniczącym komitetu żołnierskiego pułku. Od lutego 1918 roku służył w Czerwonej Gwardii. Brał udział w walkach z interwencją państw centralnych i wojnie z Ukraińską Republiką Ludową. W kwietniu 1918 roku dołączył do Armii Czerwonej i partii komunistycznej. Uczestniczył w wojnie domowej, podczas której walczył przeciwko oddziałom gen. Piotra Krasnowa. Za udział w wojnie polsko-bolszewickiej został dwukrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru i był ranny. W 1921 roku jako dowódca brygady tłumił powstanie tambowskie. W 1925 roku ukończył kursy Wystrieł. W grudniu 1929 roku objął dowództwo nad 27. Omską Dywizją Strzelecką, a w 1930 roku ukończył kurs w Akademii Wojskowej im. Frunzego. Po wprowadzeniu stopni w RKKA, otrzymał stopień komdiwa. W sierpniu 1936 roku stanął na czele 23. Korpusu Strzeleckiego, a grudniu 1937 roku został zastępcą dowódcy Nadmorskiej Grupy Wojsk Specjalnej Armii Dalekiego Zachodu, a od lipca 1938 roku dowodził 1. Armią Czerwonego Sztandaru. Brał udział w bitwie nad jeziorem Chasan i został skrytykowany za nieumiejętne dowództwo. Wstawił się za nim Siemion Timoszenko, ale w grudniu 1938 roku został aresztowany pod zarzutem sabotażu. Usłyszał wyrok 5 lat w łagru i utraty stopnia wojskowego. W lipcu 1940 roku odzyskał wolność na mocy amnestii i powrócił do Armii Czerwonej. Przywrócono mu stopień wojskowy i został inspektorem piechoty Kijowskiego Okręgu Wojskowego.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, w sierpniu 1941 roku otrzymał awans na generała majora i objął dowództwo nad 40. Armią Frontu Południowo-Zachodniego gen. Michaiła Kirponosa. Brał udział w obronie Kijowa, Charkowa i operacji kursko-obojańskiej. W lutym 1942 roku objął dowództwo nad 57. Armią. Podczas operacji charkowskiej jego armia została otoczona na przyczółku barwinkowskim. By uniknąć niewoli, 25 maja 1942 roku popełnił samobójstwo w okolicach wsi Kopanki. Spoczął w masowym grobie w okolicach Izium.
Początkowo uznano go za zaginionego, ale w trakcie wojny został uznany za poległego.