Kurt-Jürgen Freiherr von Lützow (ur. 7 sierpnia 1892 roku w Marienwerder, zm. 20 lipca 1961 roku w Hanowerze) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Kurt-Jürgen von Lützow urodził się 7 sierpnia 1892 roku w Marienwerder (obecnie Kwidzyn w województwie pomorskim). Jego przodkiem by gen. Ludwig Adolf Wilhelm von Lützow. Służbę wojskową rozpoczął w styczniu 1914 roku i brał udział w I wojnie światowej. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym, Krzyżem Zasługi Wojskowej Meklemburgii, Krzyżem Kawalerskim Orderu Hohenzollernów z Mieczami i Krzyżem Kawalerskim Orderu Albrechta II klasy z Mieczami. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. Początkowo służył w dowództwie III Okręgu Wojskowego, a w październiku 1920 roku trafił do sztabu 3. Dywizji. W kwietniu 1925 roku awansował na kapitana, w maju 1934 roku na majora, a w październiku 1936 roku na podpułkownika. Później trafił do dowództwa III Korpusu Armijnego. W czerwcu 1939 roku otrzymał awans na pułkownika, a w sierpniu objął dowództwo nad 89. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 12. Dywizji Piechoty gen. Ludwiga von der Leyena uczestniczył w kampanii wrześniowej i brał udział w bitwie w Lasach Królewskich oraz bitwie pod Mławą. Później dowodził w kampanii francuskiej, za co został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Następnie brał udział w operacji Barbarossa, a jego żołnierze dopuścili się licznych zbrodni wojennych. W grudniu 1941 roku awansował na generała majora. W lutym 1942 roku trafił do rezerwy dowódczej, a po miesiącu stanął na czele 12. Dywizji Piechoty, zastępując na tym stanowisku płk. Karla Hernekampa. W styczniu 1943 roku otrzymał awans na generała porucznika, a w czerwcu 1944 roku ponownie trafił do rezerwy. Ukończył kurs dla dowódców generalnych w Hirschbergu. Po rozpoczęciu operacji Bagration, w czerwcu 1944 roku objął dowództwo nad XXXV Korpusem Armijnym, który został rozbity pod Bobrujskiem, ale gen. von Lützowi udało się wyjść z okrążenia. 5 lipca 1944 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Dołączył do Związku Oficerów Niemieckich i Komitetu Narodowego Wolne Niemcy. Był jednym z sygnatariuszy "apelu 17 grudnia", z 27 lipca 1944 roku oraz "apelu do ludu i Wehrmachtu" z 8 grudnia 1944 roku. Wolność odzyskał w styczniu 1956 roku.
Zmarł 20 lipca 1961 roku w Hanowerze.