Leo Geyr von Schweppenburg (ur. 2 marca 1886 roku w Poczdamie, zm. 27 stycznia 1974 roku w Irschenhausen) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych Wehrmachtu.
Biografia[]
Leo Geyr von Schweppenburg urodził się 2 marca w Poczdamie. Pochodził ze szlacheckiego rodu o długich tradycjach wojskowych. W czerwcu 1904 roku rozpoczął służbę wojskową. Po ukończeniu Szkoły Wojennej w Poczdamie, został awansowany na porucznika. Następnie studiował na Akademii Wojennej w Berlinie. Służył w kawalerii. Uczestniczył w I wojnie światowej. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego, Krzyżem Fryderyka Augusta, Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Wojskowej Wirtembergii, austriackim Krzyżem Zasługi Wojskowej III klasy i czarną Odznaką za Rany. Po wojnie, kontynuował służbę w Reichswehry. Był wykładowcą w Szkole Piechoty w Monachium. W 1932 roku został awansowany na pułkownika. W latach 1933-1937 był attaché wojskowym w Wielkiej Brytanii, Belgii i Holandii, z siedzibą w Londynie. We wrześniu 1935 roku otrzymał awans na generała majora. Podczas remilitaryzacji Nadrenii ostrzegał, by nie lekceważyć Brytyjczyków. Otrzymał za to naganę od naczelnego dowódcy Wehrmachtu Wernera von Blomberga. W październiku 1937 roku został odwołany i otrzymał awans na generała porucznika. Objął dowództwo nad nowotworzoną 3. Dywizją Pancerną w XIX Korpusie Armijnym gen. Heinza Guderiana.
Na jej czele brał udział w kampanii polskiej. Uczestniczył w bitwie pod Kobryniem i bitwie o twierdzę brzeską. Następnie zachorował. W lutym 1940 roku został dowódcą XXIV Korpusu Armijnego, a miesiąc później otrzymał awans na generała kawalerii. Uczestniczył w kampanii francuskiej i operacji Barbarossa. Za zasługi w bitwie pod Mińskiem, otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. Następnie brał udział w bitwie pod Smoleńskiem, Kijowem, Wiąźmą i Briańskiem. W grudniu 1941 roku, z powodu choroby złożył dymisję. Wiosną 1942 roku stanął na czele III Korpusu Armijnego i odniósł zwycięstwo w bitwie pod Charkowem. Podczas operacji Fall Blau, zastąpił gen. Georga Stummego, na stanowisku dowódcy XXXX Korpusu Pancernego. W styczniu 1943 roku został zastępcą dowódcy LXXXVI Korpusu Armijnego gen. Bruna Bielera. 24 stycznia 1944 roku został dowódcą Grupy Pancernej Zachód w rezerwie OKW. Po inwazji aliantów w Normandii, brał udział w bitwie o Caen i został ranny, gdy jego sztab został zbombardowany. W lipcu 1944 roku trafił do rezerwy dowódczej. Miesiąc później został Inspektorem Wojsk Pancernych w Armii Rezerwowej Heinricha Himmlera. W maju 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli, którą opuścił w 1947 roku. Po wojnie zajmował się historią wojskowości.
Zmarł 27 stycznia 1974 roku w Irschenhausen.