Lew Michajłowicz Dowator (ros. Лев Миха́йлович Дова́тор) (ur. 20 lutego 1903 roku we wsi Chotino, zm. 19 grudnia 1941 roku w okolicach wsi Palaszkino) – sowiecki wojskowy w stopniu generała majora. Bohater Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Lew Dowator urodził się 20 lutego 1903 roku we wsi Chotino w obwodzie witebskim. Był potomkiem francuskiego oficera De Vautoura, który uczestniczył w inwazji na Rosję w 1812 roku. W 1923 roku ukończył szkołę partyjną w Witebsku. We wrześniu 1924 roku wstąpił do Armii Czerwonej i służył w kawalerii. Od 1928 roku należał do partii komunistycznej. We wrześniu 1929 roku został dowódcą 27. Pułku Kawalerii w 5. Dywizji Kawalerii. W 1936 roku rozpoczął studia na Akademii Wojskowej im. Frunzego. W tym samym roku wyjechał do Hiszpanii, gdzie brał udział w wojnie domowej. Służył w grupie Stanisława Waupszasowa. W marcu 1941 roku został szefem sztabu 36. Dywizji Kawalerii.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa przebywał na leczeniu w Moskwie i uniknął rozbicia dywizji. Trafił do dyspozycji dowódcy Frontu Zachodniego. W lipcu 1941 roku wyróżnił się w walkach o przeprawy na Dnieprze, za co został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. W sierpniu został dowódcą Grupy Operacyjnej Kawalerii i działał na tyłach nieprzyjaciela w obwodzie smoleńskim. 20 listopada 1941 roku Grupa Operacyjna Kawalerii została przemianowana na 2. Korpus Kawalerii Gwardii. Brał udział w obronie Moskwy.
Poległ 19 grudnia 1941 roku w okolicach wsi Palaszkino. Wraz z kilkudziesięcioma wyższymi oficerami wpadł pod ogień karabinów maszynowych i zmarł z ran. 21 grudnia 1941 roku pośmiertnie otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.