Lothar von Block (ur. 21 maja 1889 roku w Lübben, zm. 3 marca 1967 roku w Bonn) – niemiecki wojskowy, generał major Wehrmachtu.
Biografia[]
Lothar von Block urodził się 21 maja 1889 roku w Lübben. W lutym 1909 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, a od sierpnia do października 1915 roku przebywał w Oficerskim Domu Rekonwalescencji. Przez chwilę był komendantem Szkoły Podoficerów w Mitawie. W kwietniu 1917 roku został ranny. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W kwietniu 1922 roku otrzymał awans na kapitana, a w grudniu 1932 roku na majora. W październiku 1934 roku trafił do dowództwa IV Okręgu Wojskowego w Dreźnie. W lipcu 1935 roku awansował na podpułkownika, a w styczniu 1938 roku na pułkownika. Od listopada 1938 roku dowodził 123. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 50. Dywizji Piechoty gen. Konrada Sorschego uczestniczył w kampanii polskiej. Brał udział w bitwie pod Bydgoszczą i bitwie nad Bzurą. W kwietniu 1940 roku trafił do rezerwy dowódczej. W czerwcu 1940 roku został dowódcą Biura Egzaminów Kwalifikacyjnych w XX Okręgu Wojskowym w Gdańsku, a od lipca 1942 roku pełnił tą funkcję w IV Okręgu Wojskowym. W lutym 1942 roku awansował na generała majora. W kwietniu 1945 roku trafił do XVII Okręgu Wojskowego we Wiedniu, gdzie odpowiadał za jeńców wojennych. 7 maja 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli, w której przebywał do marca 1947 roku.
Zmarł 3 marca 1967 roku w Bonn.