Lucjan Piotr Stanek (ur. 18 października 1893 roku w Będzinie, zm. 22 października 1975 roku w Częstochowie) – polski wojskowy, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 33. Pułku Piechoty.
Biografia[]
Lucjan Stanek urodził się 18 października 1893 roku w Będzinie, na terenie Imperium Rosyjskiego. Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionie Puławskim, a następnie przeszedł do Armii Rosyjskiej. W listopadzie 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej służył w Armii Ochotniczej. W czerwcu 1919 roku awansował na kapitana, a w sierpniu 1924 roku na majora. Następnie trafił do Oddziały IV Ministerstwa Spraw Wojskowych. W październiku 1927 roku ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W 1928 roku objął dowództwo nad batalionem 3. Pułku Piechoty Legionów, a w lipcu 1929 roku został szefem sztabu 7. Dywizji Piechoty. W październiku 1931 roku trafił do Dowództwa Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. W styczniu 1932 roku otrzymał awans na podpułkownika. Od marca 1932 roku był szefem Wydziału Szefostwa Komunikacji Wojskowych Sztabu Głównego. W lipcu 1938 roku stanął na czele 33. Pułku Piechoty.
Na jego czele, w składzie 18. Dywizji Piechoty płk. Stefana Kosseckiego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Dowodził obroną środkowego odcinka Narwi i walczył w bitwach pod Łomżą, Nowogrodem, Zambrowem oraz Łętownicą i Andrzejewem. Dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał do końca wojny. Następnie powrócił do Polski.
Zmarł 22 października 1975 roku w Częstochowie. Spoczął na cmentarzu Kule.