Ludomir Wysocki ps. Mróz, Piast, Rosa (ur. 5 marca 1895 roku w Żytomierzu, zm. 6 kwietnia 1972 roku w Poznaniu) – polski wojskowy, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 4. Pułku Ułanów Zaniemeńskich.
Biografia[]
Ludomir Wysocki urodził się 5 marca 1895 roku w Żytomierzu, na terenie Imperium Rosyjskiego. Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej. Od 1916 roku służył w Wojsku Polskim na Wschodzie. Brał udział w bitwie pod Krechowcami. Od listopada 1918 roku kontynuował służbę w Wojsku Polskim i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W lipcu 1927 roku został instruktorem Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu. W styczniu 1927 roku awansował na majora, a w styczniu 1929 roku na podpułkownika. W lipcu 1928 roku został kwatermistrzem 1. Pułku Ułanów, a rok później został komendantem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii. W lipcu 1930 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 18. Pułku Ułanów, a w sierpniu 1931 roku został przeniesiony na to samo stanowisko w 11. Pułku Ułanów. W latach 1935-1937 był zastępca dowódcy 26. Pułku Ułanów, a od lutego 1937 roku dowodził 4. Pułkiem Ułanów Zaniemeńskich.
Na jego czele, w składzie Wileńskiej Brygady Kawalerii płk. Konstantego Druckiego-Lubeckiego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwie pod Piotrkowem Trybunalskim, a następnie przeszedł do Brygady Kawalerii płk. Jerzego Grobickiego. Walczył w bitwie pod Cześnikami i II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Uniknął niewoli i rozpoczął działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Był inspektorem podokręgu Struga i Podokręgu Olsztyn-Tuchola. W lutym 1945 roku zgłosił się do Ludowego Wojska Polskiego i został zastępcą dowódcy ds. liniowych 1. Warszawskiej Dywizji Kawalerii gen. Mikołaja Prusa-Więckowskiego. Otrzymał awans na pułkownika. Od lipca do października 1946 roku dowodził dywizją. W kwietniu 1947 roku został szefem Wydziału Operacyjnego sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr III w Poznaniu. W lipcu 1948 roku tymczasowo objął stanowisko szefa Wydziału Szkolenia Akademii Sztabu Generalnego. W 1951 roku zakończył służbę wojskową.
Zmarł 6 kwietnia 1972 roku w Poznaniu. Spoczął na cmentarzu Junikowo.