Ludwik Wincenty Dionizy Żychliński herbu Szeliga (ur. 7 kwietnia 1837 roku w Tarchalinie, zm. około 1891 roku) − powstaniec styczniowy w stopniu pułkownika, naczelnik wojskowy powiatu warszawskiego i rawskiego, uczestnik powstania zabajkalskiego.
Biografia[]
Ludwik Żychliński urodził się 7 kwietnia 1837 roku w Tarchalinie w Wielkim Księstwie Poznańskim. W 1860 roku brał udział w wyprawie Giuseppe Garibaldiego na Sycylię. Był członkiem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. Następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie w latach 1862-1863 brał udział w wojnie secesyjnej. 19 marca 1862 roku został chorążym Niezależnego Batalionu Ochotniczej Piechoty Nowego Jorku. Brał udział w bitwie pod Richmond, gdzie został ranny bagnetem. Chory na febrę trafił do szpitala. Wojnę secesyjną zakończył jako kapitan. Na wieść o wybuchu powstania styczniowego w 1863 roku wyjechał do Anglii. Tam też otrzymał list od matki mówiący że jego brat został ranny w bitwie pod Ignacewem i postanowił dołączyć do zrywu. 15 czerwca 1863 roku dotarł do Warszawy. Został dowódcą powstańczego oddziału imienia Dzieci Warszawy oraz naczelnikiem wojskowym powiatu warszawskiego i rawskiego. Brał udział w bitwie pod Ossą i bitwie pod Żelazną. Po upadku powstania został zesłany na Syberię. W 1866 roku uczestniczył w powstaniu Polaków nad Bajkałem. Do Polski powrócił w 1868 roku. Wydał pamiętniki z okresu wojny secesyjnej, powstania styczniowego i zabajkalskiego.
Zmarł około 1891 roku.