Ludwik Czyżewski ps. Julian, Dalia, Wiktor, Franciszek, Beskid (ur. 8 października 1892 roku w Wandolinie Wiszniowieckiej, zm. 25 marca 1985 roku we Wrocławiu) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 2. Pułku Piechoty Legionów.
Biografia[]
Ludwik Czyżewski urodził się 8 października 1892 roku w Wandolinie Wiszniowieckiej, na terenie Austro-Węgier. Należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W październiku 1913 roku został powołany do Armii Austro-Węgier i uczestniczył w I wojnie światowej. Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 roku trafił do Ministerstwa Spraw Wojskowych, a w 1922 roku ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty. W sierpniu 1924 roku awansował na majora, a w 1930 roku trafił do Korpusu ochrony Pogranicza i został dowódcą batalionu Bereźne. W 1931 roku awansował na podpułkownika, a w marcu 1932 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 2. Pułku Piechoty Legionów. Od 1935 roku dowodził jednostką, a w 1937 roku otrzymał awans na pułkownika.
Na czele pułku, w składzie 2. Dywizji Piechoty Legionów płk. Jana Surówki uczestniczył w kampanii wrześniowej. Dowodził obroną Borowej Góry, a następnie brał udział w bitwie o Modlin. 28 września dostał się do niemieckiej niewoli. Po zwolnieniu z obozu jenieckiego rozpoczął działalność konspiracyjną. Był inspektorem Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Od maja 1942 do marca 1943 roku pełnił stanowisko komendanta Okręgu Łódź AK, a od marca 1943 do lutego 1944 roku był komendantem Okręgu Lwów. Po wojnie ukrywał swoje prawdziwe nazwisko, ale w 1946 roku się ujawnił. W maju 1972 roku Prezydent RP na uchodźstwie Stanisław Ostrowski awansował go na generała brygady.
Zmarł 25 marca 1985 roku we Wrocławiu. Spoczął na Starym Cmentarzu w Piotrkowie Trybunalskim.