Ludwik Oborski (ur. w 1787 roku, zm. 25 października 1873 roku w Paryżu) – polski wojskowy, pułkownik, uczestnik wojen napoleońskich, powstania listopadowego i styczniowego. Socjalista i współpracownik Karola Marksa i Fryderyka Engelsa.
Biografia[]
Ludwik Oborski urodził się w 1787 roku. Uczestniczył w wojnach napoleońskich. W 1803 roku był żołnierzem Armii Księstwa Warszawskiego. W 1808 roku otrzymał stopień kapitana. W 1812 roku został awansowany na majora i odznaczony Orderem Legii Honorowej. W 1813 roku uczestniczył w oblężeniu Gdańska. Po upadku Napoleona Bonaparte trafił do wojska Królestwa Kongresowego, gdzie jako podpułkownik służył w 3. Pułku Piechoty Liniowej. Był członkiem Wolnomularstwa Narodowego i Towarzystwa Patriotycznego. Jako podpułkownik i dowódca 7. Pułku Piechoty Liniowej brał udział w powstaniu listopadowym. Walczył pod Olszynką Grochowską, gdzie został ranny. 10 marca 1831 roku został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari.
Po upadku powstania wyjechał do Francji, gdzie działał w organizacjach emigracyjnych. W 1833 roku wraz z grupą ochotników, próbował dostać się do Frankfurtu, gdzie wybuchło powstanie. Dowodził polskim oddziałem, który zmierzał do Włoch, by wspomóc rewolucję w 1834 roku. W 1848 roku po wybuchu powstania wielkopolskiego, powrócił do kraju. Brał udział w bitwach pod Miłosławiem, Wrześnią i Sokołowem. Po upadku powstania został aresztowany, a następnie wydalony z Prus. W 1849 roku wziął udział w powstaniu w Badenii, gdzie służył pod rozkazami Ludwika Mierosławskiego. Był członkiem tajnej konspiracji w Królestwie Polskim.
W 1863 roku, po wybuchu powstania styczniowego stanął na czele powstańczego oddziału, działającego w kaliskim. Połączył się z oddziałem Léona Young de Blankenheima i uczestniczył w bitwie pod Nową Wsią. Następnie odłączył się od Blankenheima, ale podczas bitwy pod Brdowem wysłał mu do pomocy pluton strzelców. Mimo tego siły powstańcze zostały pokonane, a Blankenheim poległ. Następnie walczył pod Szczawinem Kościelnym i Babskiem. Po upadku powstania opuścił Królestwo Polskie.
W 1865 roku dotarł do Londynu, gdzie próbował reaktywować Towarzystwo Demokratyczne Polskie. Działał w organizacjach socjalistycznych oraz utrzymywał kontakt z Karolem Marksem i Fryderykem Engelsem. Był członkiem rady generalnej pierwszej Międzynarodówki. Przez pewien czas przebywał w Nowym Jorku, gdzie pracował jako szewc.
Zmarł 25 października 1873 roku w Londynie. Został pochowany na Highgate Cemetery.