Maciej Rybiński herbu Radwan (ur. 24 lutego 1784 roku w Sławucie, zm. 17 stycznia 1874 roku w Paryżu) – polski wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego. Dwukrotny dyktator powstania listopadowego.
Biografia[]
Maciej Rybiński urodził się 24 lutego 1784 roku w Sławucie (obecnie na terenie Ukrainy). W 1805 roku rozpoczął służbę wojskową w armii francuskiej i brał udział w wojnach napoleońskich. Był m.in. adiutantem gen. Louisa Sucheta. Po dwóch latach przeszedł do Armii Księstwa Warszawskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-austriackiej i inwazji na Rosję, podczas której walczył pod Smoleńskiem i Borodino. W trakcie bitwy pod Lipskiem dostał się do niewoli. Od 1815 roku służył w Wojsku Polskim Królestwa Kongresowego. W 1820 roku awansował na podpułkownika, a w 1830 roku na pułkownika. Dowodził 1. Pułkiem Piechoty Liniowej.
Na jego czele uczestniczył w powstaniu listopadowym, a później stanął na czele dywizji piechoty. Brał udział w bitwach pod Wawrem, Tykocinem i Ostrołęką. Po upadku Warszawy został awansowany na generała dywizji. 10 września 1831 roku został Naczelnym Wodzem powstania, a 23 września zastąpił go gen. Jan Nepomucen Umiński. Następnego dnia powrócił na stanowisko. Oskarżano go o rozmowy z gen. Iwanem Paskiewiczem na temat kapitulacji sił polskich. W październiku 1831 roku, na czele armii przeszedł do Prus i został internowany. Następnie udał się na emigrację i osiadł w Paryżu.
Zmarł tam 17 stycznia 1874 roku. Spoczął na cmentarzu Montmartre.