Mahmud II (ur. 1785, zm. 1839) – 30. sułtan Imperium Osmańskie z dynastii Osmanów, rządzący w latach 1808-1839. Był synem sułtana Abdülhamida I i Nakşidil Sultan. Brat sułtanów: Mustafy IV i Selima III. Ojciec sułtanów: Abdülmecida I i Abdülaziza.
Biografia[]
Mahmud II urodził się w 1785 roku w Konstantynopolu. Po zdetronizowaniu swojego starszego brata - Mustafy IV w 1808 roku, Mahmud zasiadł na tronie w wieku 23 lat.
Sułtan zamierzał kontynuować reformy nad państwem osmańskim, zapoczątkowane przez sułtana Selima III. By osiągnąć ten cel, sułtan rozważał rozwiązać korpus Janczarów w 1826 roku, którzy byli przeciwni reform państwa.
Mahmud II zniósł system Timarów. Zlikwidował cła. Radę Dywanu zastąpił Radą Państwową. Wprowadził też modernizację prawa tureckiego na wzór europejskich kodeksów.
By udowodnić, że Imperium Osmańskie wzoruje się na Europie, wyprowadził się z Pałacu Topkapi.
Niestety, za panowania Mahmuda II Imperium przeżywało też kryzys. Sułtan prowadził wojnę z Rosją, którą przegrał. Skutkiem przegrania wojny było odłączenie się Grecji od Imperium w 1830 roku. Rosjanie zmusili także sułtana do uznania autonomii Serbii, Mołdawii i Wołoszczyzny.
Również z jeden paszów egipskich i wasal sułtana - Muhhammad Ali rozpoczął działania wojenne przeciwko sułtanowi. Muhhammad pokonał Mahmuda II i otrzymał pod panowanie: Syrię, Jordanię i Palestynę.
Rosja zawarła pakt z Imperium Osmańskim mówiący o tym, że prawosławni mieszkańcy Imperium będą pod władaniem cara rosyjskiego. Rosji dawało to możliwość wtrącania się w wewnętrzne sprawy Imperium.
Mahmud II zmarł w 1839 roku (w wieku 54 lat), po 31-letnim panowaniu podczas walk z Egipcjanami.