Marian Langiewicz (ur. 5 sierpnia 1827 roku w Krotoszynie, zm. 10 maja 1887 roku w Konstantynopolu) – polski generał i dyktator powstania styczniowego.
Biografia[]
Marian Langiewicz urodził się 5 sierpnia 1827 roku w Krotoszynie. Uczył się w gimnazjum w Trzemesznie, a następnie studiował prawo we Wrocławiu i Berlinie. Po zakończeniu edukacji został oficerem artylerii w armii pruskiej. Brał udział w wyprawie na Sycylię organizowanej przez Giuseppe Garibaldiego.
Był wykładowcą Polskiej Szkoły Wojskowej w Cuneo oraz członkiem polskich organizacji niepodległościowych. Należał do stronnictwa Białych i był przeciwnikiem Ludwika Mierosławskiego.
Przed wybuchem powstania styczniowego na polecenie Komitetu Centralnego Narodowego, sprowadzał do Królestwa Polskiego broń z Niemiec i Belgii. Następnie uczestniczył w przygotowaniach do powstania. 9 stycznia 1863 roku został mianowany pułkownikiem województwa sandomierskiego. Powierzono mu zadanie koncentracji oddziałów powstańczych w rejonie gór świętokrzyskich, które miały być użyte do uderzenia na Warszawę.
22 stycznia oddział pułkownika Langiewicza rozpoczął kampanię, w wyniku której udało się wyzwolić Szydłowiec. Po zwycięskiej kampanii Marian Langiewicz został mianowany dodatkowo naczelnikiem województwa krakowskiego. Swój obóz założył w klasztorze w Wąchocku, gdzie pod jego rozkazami przebywało 1400 ludzi. Wojsko Rosyjskie ruszyło za nim w pościg. 11 lutego wojska Langiewicza odniosły zwycięstwo w bitwie pod Świętym Krzyżem, a sześć dni później Marian Langiewicz został awansowany do stopnia generała.
Przebywając w Małogoszczu, połączył swoje siły z oddziałami idącym z Mazowsza, a stan jego wojsk wyniósł 2500 żołnierzy z artylerią i jazdą. Tam też doszło do bitwy, w której powstańcy ponieśli klęskę, ale udało się uniknąć poważnych strat.
W marcu 1863 roku został powołany na dyktatora powstania. 11 marca 1863 roku w dworku w Goszczy oficjalnie ogłosił się dyktatorem powstania. Załamał się po klęskach w bitwach pod Grochowiskami i Chrobrzem, a następnie opuścił teren walk i wycofał się do Galicji.
Przez
Powstańcy z oddziału Mariana Langiewicza
dwa lata więziony przez Austriaków, wolność odzyskał w 1865 roku. Przebywał na emigracji w Anglii i Szwajcarii. Jako przedstawiciel fabryki Kruppa wyjechał do Imperium Osmańskiego, gdzie służył w tamtejszym wojsku.
Zmarł 10 maja 1887 roku i został pochowany w Konstantynopolu.
21 stycznia 1933 roku został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Niepodległości z Mieczami.