Marian Jan Raganowicz (ur. 12 sierpnia 1892 roku w Sieniawie, zm. wiosną 1940 roku w Charkowie) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Podczas kampanii wrześniowej dowódca piechoty dywizyjnej 41. Dywizji Piechoty gen. Wacława Piekarskiego.
Biografia[]
Marian Raganowicz urodził się 12 sierpnia 1892 roku w Sieniawie, na terenie Austro-Węgier. Należał do Towarzystwa Gimnastycznego Sokół i Polskich Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej dołączył do Legionów Polskich i służył w II Brygadzie. Brał udział w bitwach pod Rarańczą i Kaniowem, a następnie przeszedł do Wojska Polskiego na Wschodzie. Jesienią 1918 roku powrócił do Polski i został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora. W maju 1927 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 33. Pułku Piechoty, a w styczniu 1928 roku awansował na podpułkownika. Od stycznia 1932 roku dowodził jednostką i w grudniu 1933 roku otrzymał awans na pułkownika. W czerwcu 1938 roku został komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Pod koniec sierpnia 1939 roku stanął na czele piechoty dywizyjnej 41. Dywizji Piechoty gen. Wacława Piekarskieo.
Uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwach pod Różanem, Węgrowem i Tomaszowem Lubelskim. Został aresztowany przez sowietów, podczas próby ewakuacji do Rumunii. Był jeńcem obozu w Starobielsku.
Został zamordowany wiosną 1940 roku w Charkowie, podczas zbrodni katyńskiej. Spoczął na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu.
Postanowieniem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 roku pośmiertnie został awansowany na generała brygady.