Marian Skrzynecki (ur. 27 września 1891 roku w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 3 października 1939 roku w Mościskach) – polski wojskowy, podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 7. Pułku Ułanów Lubelskich.
Biografia[]
Marian Skrzynecki urodził się 27 września 1891 roku w Piotrkowie Trybunalskim, na terenie Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym, za co został usunięty z gimnazjum. Należał do Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, Organizacji Bojowej PPS i Związku Walki Czynnej. Po wybuchu I wojny światowej dołączył do Legionów Polskich i służył w I Brygadzie. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Szczypiornie i Łomży. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Jako zastępca dowódcy 8. Pułku Ułanów brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a po zakończeniu działań zbrojnych trafił do kancelarii wojskowej Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego. W maju 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza. W 1927 roku ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Później dowodził szwadronem i był kwatermistrzem 7. Pułku Ułanów. W lutym 1928 roku awansował na majora, a w marcu 1930 roku trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza. Dowodził szwadronem KOP Derdekały. W sierpniu 1931 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 8. Pułku Strzelców Konnych. W czerwcu 1935 roku awansował na podpułkownika, a od kwietnia 1937 roku był zastępcą dowódcy 7. Pułku Ułanów. W sierpniu 1939 roku objął dowództwo nad jednostką.
Na czele pułku, w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii płk. Jana Karcza uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwach pod Mławą i Tomaszowem Lubelskim. Pod koniec września dostał się do sowieckiej niewoli, ale próbował uciec i został postrzelony.
Zmarł 3 października 1939 roku w szpitalu w Mościskach.