Marian Turkowski (ur. 28 lipca 1894 roku w Wojakowej, zm. 13 grudnia 1948 roku w Warszawie) – polski wojskowy, pułkownik Wojska Polskiego i generał brygady Ludowego Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 3. Dywizji Piechoty Legionów.
Biografia[]
Marian Turkowski urodził się 28 lipca 1894 roku w Wojakowej, na terenie Królestwa Galicji i Lodomerii. Należał do Związku Strzeleckiego. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. 25 czerwca 1915 roku został awansowany na podporucznika. Podczas bitwy pod Kostiuchnówką, został ranny i dostał się do rosyjskiej niewoli. Udało mu się uciec ale został ponownie aresztowany i osadzony na Butyrkach w Moskwie. W grudniu 1918 roku wyszedł na wolność i powrócił do Polski. W 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i dostał się do litewskiej niewoli. W lipcu 1920 roku został awansowany na majora. Następnie dowodził 79. Pułkiem Piechoty. We wrześniu 1924 roku został awansowany na podpułkownika, a w styczniu 1929 roku na pułkownika. W lipcu 1933 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 27. Dywizji Piechoty. W październiku 1935 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W maju 1938 roku objął dowództwo nad 3. Dywizją Piechoty Legionów. Brał udział w akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej.
Na czele dywizji, brał udział w kampanii wrześniowej. Jego dywizja została podporządkowana Południowemu Zgrupowaniu Armii Prusy gen. Stanisława Skwarczyńskiego. Podczas bitwy pod Iłżą, dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w oflagu VII A Murnau. 30 kwietnia 1945 roku został uwolniony przez wojska amerykańskie.
Powrócił do Polski i rozpoczął służbę w Ludowym Wojsku Polskim. W 1946 roku otrzymał awans na generała brygady. W lipcu 1947 roku objął dowództwo nad 7. Łużycką Dywizją Piechoty. We wrześniu 1948 roku przeszedł w stan spoczynku.
Zmarł 13 grudnia 1948 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.