Marian Stanisław Wieroński (ur. 2 sierpnia 1896 roku w Krakowie, zm. 2 czerwca 1948 roku w Wielkiej Brytanii) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 3. batalionu strzelców.
Biografia[]
Marian Wieroński urodził się 2 sierpnia 1896 roku w Krakowie, na terenie Austro-Węgier. Prawdopodobnie w szeregach Armii Austro-Węgier brał udział w I wojnie światowej. Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana. Służył m. in. w 81. Pułku Piechoty i Powiatowej Komendzie Uzupełnień Nowy Targ. W styczniu 1930 roku awansował na majora. Później trafił do Korpusu Kadetów nr 3 w Rawiczu, gdzie przez pewien czas dowodził batalionem szkolnym. W czerwcu 1934 roku objął dowództwo nad batalionem 2. Pułku Strzelców Podhalańskich. W marcu 1937 roku awansował na podpułkownika. Na początku 1939 roku objął dowództwo nad 3. batalionem strzelców.
Na czele batalionu, w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii płk. Jana Karcza uczestniczył w kampanii wrześniowej i brał udział w bitwie pod Mławą. 11 września 1939 roku jego miejsce zajął kpt. Marian Freyberger. Po klęsce wrześniowej przedostał się do Francji, gdzie dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. Podczas kampanii francuskiej dowodził 9. Pułkiem Piechoty, a po jej zakończeniu przeszedł do Polskich Sił Zbrojnych. We wrześniu 1941 roku objął dowództwo nad I batalionem 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej gen. Stanisława Sosabowskiego, a od stycznia 1942 roku dowodził 1 batalionem strzelców podhalańskich. W maju 1942 roku trafił do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza Władysława Sikorskiego. W maju 1943 roku stanął na czele 1. Brygady Strzelców i otrzymał awans na pułkownika. W grudniu 1943 roku objął dowództwo nad 3. Brygadą Strzelców. Brał udział w bitwie pod Falaise i bitwa o Mont Ormel. W 1947 roku został zdemobilizowany i pozostał w Wielkiej Brytanii.
Zmarł 2 czerwca 1948 roku. Spoczął na cmentarzu Corstorphine Hill w Edynburgu.