Max Bock (ur. 23 października 1878 roku w Sackrau, zm. 12 listopada 1945 roku w okolicach Brześcia Litewskiego) – niemiecki wojskowy, generał piechoty Wehrmachtu.
Biografia[]
Max Bock urodził się 23 października 1878 roku w Sackrau (obecnie część Wrocławia). W sierpniu 1898 roku rozpoczął służbę wojenną. W 1909 roku ukończył Akademię Sztabu Generalnego. Podczas I wojny światowej, pełnił różne funkcje sztabowe. W kwietniu 1918 roku otrzymał awans na majora. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W czerwcu 1921 roku zakończył karierę w stopniu podpułkownika. W styczniu 1935 roku został ponownie powołany i otrzymał awans na pułkownika. Rok później awansował na generała majora. W kwietniu 1937 roku objął dowództwo nad 11. Dywizją Piechoty.
Na jej czele brał udział w kampanii polskiej. Jego jednostka została podporządkowana I Korpusowi Armijnemu gen. Waltera Petzela. Uczestniczył w bitwie o Warszawę. Następnie został zastępcą dowódcy XX Korpusu Armijnego gen. Friedricha Meterny i dowódcą XX Okręgu Wojskowego w Gdańsku. W grudniu 1940 roku otrzymał awans na generała piechoty. W lutym 1943 roku trafił do rezerwy dowódczej, a miesiąc później przeszedł w stan spoczynku. Jego miejsce zajął gen. Bodewin Keitel. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Niemieckim. Latem 1945 roku został aresztowany przez żołnierzy Armii Czerwonej.
Zmarł 12 listopada 1945 roku, w okolicach Brześcia Litewskiego, podczas transportu do ZSRR.