Max von Hartlieb-Walsporn (ur. 20 października 1883 roku w Hienheim, zm. 25 lipca 1959 roku w Starnbergu) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Max von Hartlieb-Walsporn urodził się 20 października 1883 roku w Hienheim. W październiku 1904 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, a w lutym 1915 roku awansował na kapitana. Podczas walk był ranny, za co otrzymał Czarną Odznakę za Rany. Ponadto był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze i służył w różnych oddziałach samochodowych. W lipcu 1927 roku awansował na majora i został wykładowcą taktyki pojazdów mechanicznych w Szkole Kawalerii. W kwietniu 1928 roku trafił do dowództwa poligonu Sennelager. Od października 1930 do przełomu 1933 i 1934 roku dowodził 2. Dywizją Samochodową. W styczniu 1932 roku awansował na podpułkownika, a w kwietniu 1934 na pułkownika. W październiku 1934 roku objął dowództwo nad Pułkiem Piechoty Meiningen, a rok później stanął na czele 2. Brygady Pancernej. W kwietniu 1937 roku otrzymał awans na generała majora, a jesienią 1938 roku został przeniesiony na to samo stanowisko w 5. Brygadzie Pancernej. W kwietniu 1939 roku awansował na generała porucznika.
Na czele brygady, w składzie 4. Dywizji Pancernej gen. Georga-Hansa Reinhardta uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył pod Mokrą, Częstochową, Piotrkowem Trybunalskim, Tomaszowem Mazowieckim, Brwinowem i Warszawą. W październiku 1939 roku objął dowództwo nad 5. Dywizją Pancerną. Brał udział w kampanii francuskiej, a pod Dunkierką przekazał dowództwo gen. Joachimowi Lemelsenowi i trafił do rezerwy dowódczej. W czerwcu 1940 roku stanął na czele 179. Rezerwowej Dywizji Pancernej, a od stycznia 1941 roku dowodził 585. Obszarem Tylnym Armii. W składzie 6. Armii feldmarszałka Waltera von Reichenaua uczestniczył w operacji Barbarossa. W maju 1942 roku został ranny i ponownie trafił do rezerwy. W lutym 1943 roku objął dowództwo nad Polowym Dowództwem Krakowa w Generalnym Gubernatorstwie. W połowie października 1944 roku został dowódcą 602. Dywizji do Zadań Specjalnych (z.B.V). Po kapitulacji dostał się do alianckiej niewoli, którą opuścił w 1947 roku.
Zmarł 25 lipca 1959 roku w Starnbergu.