Michaił Pietrowicz Kirponos (ros. Михаи́л Петро́вич Кирпоно́с) (ur. 12 stycznia 1892 roku w Wiertiewce, zm. 20 września 1941 roku w okolicach Połtawy) – generał pułkownik Związku Radzieckiego. Poległ podczas Operacji Barbarossa.
Biografia[]
Michaił Kirponos urodził się na terenach Ukrainy w biednej rodzinie chłopskiej. Jego rodzice nie mieli własnej ziemi, tylko pracowali jako robotnicy do wynajęcia. Kirponos uczęszczał do szkoły przycerkiewnej, a następnie ziemskiej, ale przerwał naukę z powodów materialnych. W 1915 został powołany do armii carskiej. Po rewolucji październikowej opowiedział się po stronie bolszewików. W 1918 wstąpił do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej. Podczas Wielkiej czystki walczył z trockistami i opowiedział się po stronie partii.
Dowodził Armią Czerwoną w wojnie zimowej, a po wprowadzeniu stopni generalskich w armii, otrzymał stopień generała porucznika. Następnie awansowany na generała pułkownika i objął funkcję dowódcy nadgranicznego okręgu wojskowego.
Z dniem ataku Niemiec Kijowski Okręg Wojskowy został przekształcony w Front Południowo-Zachodni. Przeciwko niemu wysłano Grupę Armii Południe dowodzoną przez Gerda von Rundstedta. Kirponos i podlegli jemu generałowie tacy jak Maksim Purkajew i Iwan Bagramian ciężko walczyli w bitwach o Dubno, Łuck, Brody, Humań i Kijów. Niemcom nie udało się przerwać Frontu, ale rosyjskie straty były ogromne. Podczas bitwy o Kijów został okrążony, a rozkaz Stalina o wycofaniu przyszedł za późno.
Michaił Kirponos zginął 20 września 1941 w okolicach Połtawy, podczas próby przerwania okrążenia w którym się znalazł. Pochowany w miejscu śmierci został ekshumowany w 1943 i przeniesiony do Kijowa.