Michaił Prokofiewicz Kowalow (ros. Михаил Прокофьевич Ковалёв) (ur. 7 lipca 1897 roku we wsi Brjochowieckaja, zm. 31 sierpnia 1967 roku w Leningradzie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała pułkownika.
Biografia[]
Michaił Kowalow urodził się 7 lipca 1897 roku we wsi Brjochowieckaja, w obwodzie kubańskim. Pochodził z rodziny chłopskiej. W 1916 roku rozpoczął służbę wojskową i brał udział w I wojnie światowej. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej i walczył przeciwko siłom Antona Denikina i Piotra Wrangla. Brał udział w zwalczaniu desantu Ułagaja i tłumieniu powstania tambowskiego. W 1924 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. W październiku 1925 roku objął dowództwo nad 64. Dywizją Strzelecką. W 1927 roku wstąpił do partii komunistycznej. W grudniu 1937 roku został zastępcą dowódcy Kijowskiego Okręgu Wojskowego, a w kwietniu 1938 roku, objął dowództwo nad Białoruskim Okręgiem Wojskowym.
W 1939 roku został dowódcą Frontu Białoruskiego i uczestniczył w agresji na Polskę. Następnie brał udział w wojnie z Finlandią. 12 lutego 1940 roku został dowódcą 15. Armii. Za brak sukcesów został odwołany ze stanowiska. W kwietniu 1940 roku został dowódcą Charkowskiego Okręgu Wojskowego. NKWD prowadziło przeciwko niemu śledztwo, oskarżając go o krytykę komunizmu i udział w wojskowo-faszystowskim spisku. W czerwcu 1941 roku został dowódcą Zabajkalskiego Okręgu Wojskowego. W obawie przed japońskim atakiem, powołano Front Zabajkalski, na którego czele stanął gen. Kowalow. Przez okres całej wojny, stacjonował przy granicy z Mongolią. W sierpniu 1945 roku brał udział w wojnie radziecko-japońskiej, podczas której uczestniczył w operacji kwantuńskiej.
W październiku 1945 roku został zastępcą Zabajkalsko-Amurskiego Okręgu Wojskowego. W 1948 roku ukończył kursy na Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. W 1949 roku został zastępcą dowódcy Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. W październiku 1956 roku przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Leningradzie.
Zmarł 31 sierpnia 1967 roku.