Michaił Pietrowicz Pietrow (ros. Михаи́л Петро́вич Петро́в) (ur. 15 stycznia 1898 roku we wsi Załusteże zm. 20 października 1941 roku w okolicach wsi Gołynka) – sowiecki wojskowy, generał major Armii Czerwonej. Bohater Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Michaił Pietrow urodził się 15 stycznia 1898 roku we wsi Załusteże, w guberni petersburskiej. Pochodził z rodziny chłopskiej. Po rewolucji lutowej, dołączył do Czerwonej Gwardii. Uczestniczył w tłumieniu powstania Kiereńskiego i Krasnowa. Od lipca 1918 roku służył w Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej i tłumił powstanie jarosławskie. Następnie został przeniesiony na wschód, gdzie walczył z Korpusem Czechosłowackim i siłami admirała Aleksandra Kołczaka. Później uczestniczył w operacji bucharskiej. W 1920 roku dołączył do partii komunistycznej. Ukończył Kurs Piechoty w Tambowie i tłumił tamtejsze powstanie. W 1925 roku ukończył Zakaukaską Szkołę Polityczną. Brał udział w pacyfikacji Gruzji. W 1932 roku ukończył kurs dla dowódców sił pancernych w Leningradzie. Brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej. Uchwała Centralnego Komitetu Wykonawczego ZSRR z dnia 21 czerwca 1937 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego i Order Lenina. W czerwcu 1937 roku objął dowództwo nad 5. Korpusem Zmechanizowanym, później przemianowanym na 15. Korpus Pancerny.
Na jego czele uczestniczył w agresji na Polskę. W kwietniu 1940 roku otrzymał awans na generała majora. Od lipca 1940 roku był zastępcą dowódcy 6. Korpusu Zmechanizowanego. W październiku 1940 roku został Inspektorem Sił Pancernych Zachodniego Okręgu Wojskowego. W 1941 roku ukończył Wyższe Kursy Akademickie w Akademii Sztabu Generalnego. W marcu 1941 roku stanął na czele 17. Korpusu Zmechanizowanego. 27 czerwca 1941 roku jego korpus został zaatakowany przez niemiecki XXXXVII Korpus Zmechanizowany gen. Joachima Lemelsena. Siły gen. Pietrowa zostały otoczone i rozbite w bitwie białostocko-mińskiej. Od sierpnia 1941 roku dowodził 20. Korpusem Strzeleckim, broniącym okolic Homla. Krótko po tym został dowódcą 50. Armii Frontu Briańskiego gen. Andrieja Jeriomienki i uczestniczył w operacji rosławsko-nowozybkowskiej. Następnie brał udział w obronie przedpola Moskwy. W październiku 1941 roku pełnił funkcję dowódcy Frontu Briańskiego, ponieważ Naczelne Dowództwo utraciło kontakt z gen. Jeriomienką. Jego siły zostały otoczone podczas bitwy pod Briańskiem. Zginął podczas próby przebicia się z okrążenia 10 lub 20 października 1941 roku, w pobliżu wsi Gołynka.