Ludwik Mieczysław Spiechowicz-Boruta (ur. 20 lutego 1894 roku w Rzeszowie, zm. 13 października 1985 roku w Zakopanem) – polski wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Grupy Operacyjnej Bielsko. Od września 1941 roku dowódca 5. Dywizji Piechoty, Polskich Sił Zbrojnych.
Biografia[]
Młodość[]
Mieczysław Boruta-Spiechowicz urodził się 20 lutego 1894 roku w Rzeszowie, na terytorium Austro-Węgier. W dzieciństwie przeprowadził się do Warszawy. Był członkiem Związku Strzeleckiego i Polskich Drużyn Strzeleckich. Studiował w Antwerpii.
I wojna światowa[]
Po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. Był ranny w bitwie pod Rarańczą. Po zawarciu traktatu brzeskiego, przeprowadził II Brygadę Legionów na drugą stronę frontu i został członkiem II Korpusu Polskiego w Rosji. Po bitwie pod Kaniowem, dostał się do niemieckiej niewoli, z której udało mu się uciec. Dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Wojna polsko-ukraińska i polsko-bolszewicka[]
W listopadzie 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej, brał udział w walkach o Lwów. Następnie został przeniesiony do Francji, gdzie pełnił funkcje dowódcze w Armii Polskiej. W 1919 roku powrócił do Polski i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Uczestniczył w bitwie pod Bilwinami. 1 kwietnia 1920 roku został awansowany na podpułkownika.
Okres międzywojenny[]
Mieczysław Boruta-Spiechowicz, okres międzywojenny.
Po zakończeniu działań zbrojnych ukończył II Kurs na Wojennej Szkole Sztabu Generalnego i został szefem sztabu 8. Dywizji Piechoty. 1 grudnia 1924 roku otrzymał awans n pułkownika. W maju 1925 roku objął dowództwo nad 71. Pułkiem Piechoty. Podczas zamachu majowego, wraz z pułkiem opowiedział się po stronie rządowej. 12 października 1934 roku stanął na czele 22. Dywizji Piechoty. 1 stycznia 1936 roku został awansowany na generała brygady. W marcu 1939 roku objął dowództwo nad Grupą Operacyjną Bielsko w Armii Kraków gen. Antoniego Szyllinga. Brał udział w powitaniu strony węgierskiej na nowej granicy południowej.
II wojna światowa[]
Na czele Grupy Operacyjnej brał udział w kampanii wrześniowej. 3 września 1939 roku jednostka została przemianowana na Grupę Operacyjną Boruta. Część jego sił walczyła pod Pszczyną, gdzie poniosła ciężkie straty. Następnie próbował organizować obronę na Sanie, ale ostatecznie wycofał się za Tanew. Brał udział w I bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, a po jej zakończeniu przebił się do Lwowa, gdzie z gen. Marianem Januszajtisem-Żegotą, organizował konspirację. W grudniu 1939 roku opuścił Lwów, by dołączyć do Wojska Polskiego we Francji, ale został aresztowany przez NKWD. Trafił na Łubiankę w Moskwie, gdzie rozmowy z nim prowadził Ławrientij Beria. Po układzie Sikorski-Majski, wyszedł na wolność i został dowódcą 5. Wileńskiej Dywizji Piechoty. Na jej czele, ewakuował się do Iranu. W październiku 1942 roku objął dowództwo nad I Korpusem Polskim w Szkocji. W lipcu 1945 roku został odwołany i nie otrzymał kolejnego przydziału.
Okres powojenny[]
Generał Mieczysław Boruta-Spiechowicz.
W grudniu 1945 roku powrócił do Polski i dołączył do Ludowego Wojska Polskiego. Skonfliktowany z gen. Karolem Świerczewskim, przeszedł w stan spoczynku. Działał w Związku Inwalidów Wojennych. Wraz z gen. Romanem Abrahamem protestował przeciwko niszczeniu Cmentarza Orląt Lwowskich. Był honorowym prezesem Związku Legionistów Polskich. Sprzeciwiał się odznaczeniu Leonida Breżniewa Krzyżem Wielkim Orderu Virtuti Militari i na znak protestu, złożył swój order na Jasnej Górze. Podpisał się pod listem czternastu, sprzeciwiając się nienaruszalności więzi ze Związkiem Radzieckim. Był jednym z założycieli ROPCiO i Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. Uczestniczył w zjeździe Solidarności.
Zmarł 13 października 1985 roku w Zakopanem. Spoczął na Nowym Cmentarzu.