Moritz Andreas (ur. 16 kwietnia 1884 roku w Londynie, zm. 13 października 1964 roku w Hanowerze) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Moritz Andreas urodził się 16 kwietnia 1884 roku w Londynie, w dzielnicy Ealing, na terenie Wielkiej Brytanii. We wrześniu 1904 roku rozpoczął służbę wojskową w Armii Cesarstwa Niemieckiego. Brał udział w I wojnie światowej, podczas której dostał się do francuskiej niewoli. Wolność odzyskał w październiku 1919 roku i został przyjęty do Reichswehry. W czerwcu 1927 roku otrzymał awans na majora, w grudniu 1931 roku na podpułkownika, a w kwietniu 1934 roku na pułkownika. W 1933 roku trafił do sztabu 4. Pułku Piechoty, a od 1934 roku był komendantem poligonu Königsbrück. Od kwietnia 1937 roku do czerwca 1938 roku dowodził Landwehrą w Kostrzynie. W kwietniu 1939 roku otrzymał awans na generała majora, a w sierpniu objął dowództwo nad 208. Dywizją Piechoty.
Na jej czele brał udział w kampanii polskiej. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Następnie brał udział w kampanii belgijskiej i francuskiej, a po zakończeniu walk jego jednostka pozostała we Francji. W grudniu 1941 roku trafił do rezerwy dowódczej. W styczniu 1942 roku został komendantem bezpieczeństwa obszaru Mikołajów-Dniepropietrowsk. We wrześniu 1943 roku ponownie trafił do rezerwy. Od października 1943 do lutego 1944 roku odpowiadał za jeńców w Grupie Armii Południe gen. Ericha von Mansteina. Następnie po raz trzeci został przeniesiony do rezerwy dowódczej. W marcu 1944 roku trafił do dowództwa III Korpusu Armijnego gen. Hermanna Breitha. Następnie był inspektorem wojskowym w Poczdamie. W maju 1945 roku trafił do sowieckiej niewoli.
Zmarł 13 października 1964 roku w Hanowerze.