Moritz von Faber du Faur (ur. 1 września 1886 roku w Stuttgarcie, zm. 4 marca 1971 roku w Gräfelfing) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Moritz von Faber du Faur urodził się 1 września 1886 roku w Stuttgarcie. W październiku 1904 roku rozpoczął służbę wojskową, a w 1907 roku ukończył Oficerską Szkołę Jazdy w Poczdamie. Uczestniczył w I wojnie światowej, za co był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego. Po wojnie kontynuował służbę wojskową i służył w Ministerstwie Wojny Wirtembergii. W 1921 roku był instruktorem w Szkole Kawalerii. W czerwcu 1927 roku awansował na majora, w listopadzie 1931 roku na podpułkownika, a w kwietniu 1934 roku na pułkownika. W latach 1933-1934 dowodził Pułkiem Konnym w Briegu (Brzegu). W październiku 1935 roku został attaché wojskowym w Belgradzie. W kwietniu 1937 roku otrzymał awans na generała majora. Później powrócił na stanowisko oficera do zadań specjalnych OKW. W kwietniu 1939 roku awansował na generała porucznika, a w sierpniu 1939 roku stanął na czele 13. Dywizji Piechoty.
Na jej czele, w składzie XIV Korpusu Armijnego gen. Gustava Antona von Wietersheima uczestniczył w kampanii polskiej. Jego żołnierze używali cywili jako żywych tarcz. 7 września 1939 roku trafił do rezerwy dowódczej, a jego miejsce zajął gen. Paul Otto. Po kampanii francuskiej został komendantem okręgu wojskowo-administracyjnego Bordeaux, a od stycznia do października 1942 roku był komendantem 593. Rejonu Tylnego Armii. W odwecie za śmierć niemieckiego urzędnika rozkazał rozstrzelać 50 członków francuskiego ruchu oporu. Później ponownie trafił do rezerwy. W październiku 1943 roku został inspektorem w Innsbrucku, ale wkrótce został zwolniony i postawiony przed sądem wojennym za rozkład podległych mu wojsk. Ostatecznie został uniewinniony i do końca wojny znajdował się w rezerwie. 8 maja 1945 roku został aresztowany pod zarzutem zbrodni wojennych przez Francuzów, ale w czerwcu 1946 roku został uniewinniony.
Zmarł 4 marca 1971 roku w Gräfelfing.