Narcyz Łopianowski ps. Sarna (ur. 29 października 1898 roku w Stokach, zm. 21 czerwca 1984 roku w Vancouver) – polski wojskowy, major kawalerii Polskich Sił Zbrojnych i członek Armii Krajowej.
Biografia[]
Narcyz Łopianowski urodził się 29 października 1898 roku w Stokach, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W kwietniu 1919 roku został ranny podczas walk o Wilno. W 1927 roku ukończył szkołę oficerską i otrzymał stopień podporucznika. W 1936 roku został komendantem powiatu augustowskiego Przysposobienia Wojskowego. W 1937 roku awansował na rotmistrza.
Po wybuchu wojny organizował ewakuację rodzin wojskowych z Augustowa do Parczewa. Następnie objął dowództwo nad 2 szwadronem 101. Pułku Ułanów w Brygadzie Rezerwowej Kawalerii Wołkowysk płk. Edmunda Helduta-Tarnasiewicza. Wraz z brygadą uczestniczył w bitwie o Grodno, podczas której uszkodził sowiecki czołg. Po wycofaniu się z miasta, brał udział w bitwie pod Kodziowcami. Podczas walk został ranny w nogę i ewakuował się na Litwę. Był internowany w Kalwarii, a po zajęciu Litwy przez ZSRR trafił do obozu NKWD w Kozielsku. Na rozkaz gen. Wacława Przeździeckiego wyraził gotowość do współpracy z władzami ZSRR, by ustalić nazwiska pozostałych kolaborantów. W październiku 1940 roku trafił do więzienia Butyrki, a następnie na Łubiankę. Spotkał się z płk. Zygmuntem Berlingiem oraz Eustachym Górczyńskim i został przeniesiony do tzw. willi szczęścia w Małachówce. Po odmowie popisania deklaracji lojalności ponownie trafił na Butyrki. Na wolność wyszedł w ramach układu Sikorski-Majski i dołączył do Armii Polskiej w ZSRR. Wiosną 1942 roku ewakuował się do Iranu i Palestyny, a następnie dotarł do Wielkiej Brytanii. Zgłosił się na kursy cichociemnych. W kwietniu 1944 roku został awansowany na majora i został przerzucony do okupowanej Polski w ramach operacji Most I. Dotarł do Warszawy, gdzie został zastępcą dowódcy Ośrodka Pancernego Komendy Obszaru Warszawa Armii Krajowej. Podczas powstania warszawskiego dowodził odcinkiem taktycznym Sarna i był dwukrotnie ranny. 22 września 1944 roku dowódca Armii Krajowej gen. Tadeusz Komorowski "Bór" odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po kapitulacji trafił do stalagu w Küstrin, a następnie do oflagu VI A Murnau. W kwietniu 1945 roku został uwolniony przez wojska amerykańskie i wyjechał do Wielkiej Brytanii. Zgłosił się do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza.
W 1947 roku został zdemobilizowany. W 1954 roku osiadł w Kanadzie. Udzielał się w organizacjach kombatanckich i opublikował swoje wspomnienia.
Zmarł 21 czerwca 1984 roku w Vancouver.