Nikandr Jewłampijewicz Czibisow (ros. Ни́кандр Евла́мпиевич Чи́бисов) (ur. 5 listopada 1892 roku we wsi Romanowskaja, zm. 20 września 1959 roku w Mińsku) – sowiecki wojskowy, generał pułkownik Armii Czerwonej. Bohater Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Nikandr Czibisow urodził się 5 listopada 1892 roku we wsi Romanowskaja, na terenie Obwodu Wojska Dońskiego. Pochodził z rodziny robotniczej. W październiku 1914 roku został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. Trzykrotnie odznaczony był Krzyżem św. Jerzego. Na początku 1917 roku został ranny w ostrzale artyleryjskim. Podczas interwencji państw centralnych w Rosji, trafił do niemieckiej niewoli, z której udało mu się uciec. W lutym 1918 roku jako jeden z pierwszych ochotników, dołączył do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej. Uczestniczył w walkach w Finlandii, a następnie walczył z siłami gen. Nikołaja Judenicza i brał udział w bitwie pod Narwą. Następnie walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, a w 1921 roku tłumił powstanie tambowskie. W listopadzie 1923 roku trafił do Leningradzkiego Okręgu Wojskowego i został zastępcą szefa sztabu 1. Korpusu Strzeleckiego. W lutym 1926 roku objął stanowisko szefa sztabu 16. Dywizji Strzeleckiej. W 1935 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. Następnie dowodził 85. Dywizją Strzelecką i 4. Korpusem Strzeleckim w Białoruskim Okręgu Wojskowym. W czerwcu 1938 roku został szefem sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. Podczas wojny radziecko-fińskiej był szefem sztabu 7. Armii Frontu Północno-Zachodniego gen. Siemiona Timoszenki. Po jej zakończeniu był zastępcą dowódcy Leningradzkiego, a następnie Odeskiego Okręgu Wojskowego.
Portret generała Nikandra Czibisowa.
Po rozpoczęciu operacja Barbarossa Odeski Okręg Wojskowy został przekształcony w 9. Armię, a gen. Czibisow pełnił funkcję dowódcy wojsk okręgu. Od 15 do 27 lipca 1941 roku dowodził Samodzielną Armią Nadmorską. Później stanął na czele Armii Rezerwowej Frontu Południowego, ale jej formowanie nie zostało ukończone. Pod koniec lipca 1941 roku został przeniesiony do Frontu Briańskiego gen. Andrieja Jeriomienki i objął stanowisko zastępcy dowódcy oddziałów frontowych. Od 7 do 13 lipca 1942 roku dowodził Frontem Briańskim. W sierpniu 1942 roku objął dowództwo nad 38. Armią. Brał udział w operacjach woronesko-kastornieńskiej, charkowskiej oraz bitwie pod Kurskiem i bitwie o Dniepr. Podczas operacji sumsko-pryłuckiej wyzwolił Sumy, Romny i Pryłuki. Dekretem Rady Najwyższej ZSRR z 29 października 1943 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, Orderem Lenina i Złotą Gwiazdą. 27 października 1943 roku stracił stanowisko na skutego skarg członka Rady Wojskowej Frontu Woroneskiego Nikity Chruszczowa. W listopadzie 1943 rku stanął na czele 3. Armii Uderzeniowej w 1. Froncie Bałtyckim. Uczestniczył w operacjach horodzkiej i witebskiej. W kwietniu 1944 roku został przeniesiony do 1. Armii Uderzeniowej i objął dowództwo nad jednostką. W maju 1944 roku został komendantem Akademii Wojskowej im. Frunzego.
W czerwcu 1945 roku uczestniczył w Paradzie Zwycięstwa. Od października 1949 roku był zastępcą dowódcy Białoruskiego Okręgu Wojskowego. W maju 1954 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 20 września 1959 roku w Mińsku i spoczął na cmentarzu wojskowym.