Nikołaj Filipowicz Batiuk (ur. 19 grudnia 1905 roku w Achtyrce, zm. 27 lipca 1943 roku pod Słowiańskiem) – sowiecki wojskowy, uczestnik II wojny światowej, dowódca 79. Dywizji Strzeleckiej Gwardii, generał major.
Biografia[]
Nikołaj Batiuk urodził się 19 grudnia 1905 roku w mieście Achtyrka, na Ukrainie. W październiku 1927 roku został wcielony do Armii Czerwonej. W 1930 roku został członkiem partii komunistycznej. Służył w 23. Dywizji Piechoty. W 1938 roku ukończył kursy oficerskie.
We wrześniu 1939 roku brał udział w ataku na Polskę i został ranny odłamkiem granatu. W 1940 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. Po niemieckim ataku walczył w rejonie Kowna. Podczas operacji bałtyckiej wyprowadził pułk z okrążenia. 15 września 1941 roku został ranny podczas walk pod Diemiańskiem. W grudniu został wysłany do Tomska na Syberii, gdzie organizował 284. Dywizję Strzelecką.
Na początku lipca 1942 roku dywizja trafiła do Frontu Braińskiego gen. Filippa Golikowa i brała udział w bitwie pod Woroneżem. W drugiej połowie 1942 roku dywizja została przeniesiona do Frontu Stalingradzkiego i została włączona do walczącej w mieście 62. Armii gen. Wasilija Czujkowa. Dywizja zajęła pozycje w rejonie Kurhanu Mamaja, a płk. Batiuk umiejętnie dowodził obroną. Wiele uwagi poświęcił strzelcom wyborowym, którzy kryjąc się w ruinach, zadawali straty wojskom niemieckim. Szef sztabu 62. Armii pisał o nim:
„Był utalentowanym dowódcą dywizji, odważnym w decyzjach i działaniach. Batiuk należał do dowódców, którzy szczególnie rozumieli specyfikę walki miejskiej, jej charakter. Zdarzało się, że dowódca dywizji, w krytyczne dni, sam prowadził żołnierzy do kontrataku.”— generał major Nikołaj Kryłow
W styczniu 1943 roku dywizja przeszła do ofensywy i wzięła do niewoli około 3000 żołnierzy niemieckich, w tym trzech generałów. Po zakończeniu walk o Stalingrad dywizja została odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru i przyjęła nazwę 79. Dywizji Strzeleckiej Gwardii. 1 marca Nikołaj Batiuk został awansowany do stopnia generała majora.
W lipcu 1943 roku brał udział w operacji ofensywnej Izium-Barwinkowe w Donbasie. Zmarł 27 lipca 1943 roku na zawał serca w okolicach Słowiańska. Został pochowany w mieście Swiatohirśk.