Otto-Ernst Ottenbacher (ur. 18 listopada 1888 roku w Esslingen am Neckar, zm. 7 stycznia 1975 roku w Stuttgarcie) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Otto-Ernst Ottenbacher urodził się 18 listopada 1888 roku w Esslingen am Neckar. W czerwcu 1907 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej i początkowo walczył we Francji. W grudniu 1914 roku awansował na porucznika, a w 1915 roku został przeniesiony na front wschodni i walczył w Polsce oraz Serbii. W sierpniu 1916 roku awansował na kapitana, a w 1918 roku powrócił na front zachodni. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego i Krzyżem Rycerskim wirtemberskiego Orderu Zasługi Wojskowej. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W maju 1929 roku otrzymał awans na majora, a w październiku 1931 roku objął dowództwo nad batalionem 17. Pułku Piechoty. W październiku 1933 roku awansował na podpułkownika, a rok później stanął na czele Głogowskiego Pułku Piechoty, później przemianowanego na 54. Pułk Piechoty. W sierpniu 1935 roku otrzymał awans na pułkownika. Od 1938 roku dowodził fortyfikacjami w okolicach Lötzen (obecnie Giżycko). W kwietniu 1939 roku awansował na generała majora, a w sierpniu z podległych mu sił sformowano Brygadę Lötzen.
W składzie Grupy Brand gen. Albrechta Branda, w 3. Armii gen. Georga von Küchlera uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył m.in. pod Wizną. W czerwcu 1940 roku objął dowództwo nad 177. Dywizją w Wiedniu, a w październiku został dowódcą 36. Dywizji Piechoty, w miejsce gen. Georga Lindemanna. W marcu 1941 roku awansował na generała porucznika. W składzie 4. Grupy Pancernej gen. Ericha Hoepnera uczestniczył w operacji Barbarossa i w sierpniu 1941 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W październiku 1941 roku stanął na czele XXXXI Korpusu Armijnego, ale wkrótce po tym został ranny i jego miejsce zajął gen. Friedrich Kirchner. Na czas leczenia trafił do rezerwy dowódczej. W kwietniu 1942 roku zastąpił gen. Hansa Felbera na stanowisku dowódcy XIII Korpusu Armijnego, walczącego na froncie wschodnim. W sierpniu 1942 roku został komisarzem generalnym Dowództwa Wojskowego we Francji i odpowiadał za szkolenie sił bezpieczeństwa wojsk okupacyjnych. Po alianckiej inwazji w Normandii stanął na czele Grupy Ottenbacher walczącej z partyzantami w departamencie Dordogne i Masywie Centralnym. Wraz z Kampfgruppe Bode z 11. Dywizji Pancernej gen. Wenda von Wietersheima dokonywał szeregu zbrodni wojennych. We wrześniu 1944 roku ze względów zdrowotnych wziął urlop.
W 1950 roku stanął przed sądem wojskowym w Bordeaux, ale został uniewinniony z powodu braku dowodów.
Zmarł 7 stycznia 1975 roku w Stuttgarcie.