Otto von Knobelsdorff (ur. 31 marca 1886 roku w Berlinie, zm. 21 października 1966 roku w Hanowerze) – niemiecki wojskowy w stopniu generała wojsk pancernych Wehrmachtu.
Biografia[]
Otto von Knobelsdorff urodził się 31 marca 1886 roku w Berlinie. Pochodził ze szlacheckiej rodziny, o długich tradycjach wojskowych. W 1905 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, a po jej zakończeniu, kontynuował służbę w Reichswehrze. 1 lutego 1929 roku został awansowany na majora. W 1935 roku został dowódcą 102. Pułku Piechoty w Chemnitz. 1 stycznia 1939 roku został awansowany na generała majora. Od lutego do września 1939 roku, odpowiadał za fortyfikacje w rejonie Opola.
Po rozpoczęciu agresji na Polskę, został szefem sztabu Dowództwa Ochrony Pogranicza. 1 lutego 1940 roku został dowódcą 19. Dywizji Piechoty, na czele której brał udział w kampanii francuskiej. Jednostka została następnie przemianowana na 19. Dywizję Pancerną, a von Knobelsdorff został awansowany na generała porucznika. Brał udział w operacji Barbarossa. 17 września 1941 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. 6 stycznia 1942 roku, z powodu choroby, zdał dowództwo nad dywizją. Po wyzdrowieniu, chwilowo dowodził X i II Korpusem Armijnym. 1 sierpnia 1942 roku został awansowany na generała wojsk pancernych. 10 października 1942 roku objął dowództwo nad XXIV Korpusem Pancernym, a 1 grudnia 1942 roku nad XXXVIII Korpusem Pancernym. Brał udział w bitwie pod Kurskiem. Po walkach w trakcie operacji biełgorodzko-charkowskiej, został odznaczony Liśćmi Dębu. 9 października 1943 roku ponownie ciężko zachorował i trafił do rezerwy. 1 lutego 1944 roku został dowódcą XXXX Korpusu Pancernego. 6 września 1944 roku, objął dowództwo nad 1. Armią i brał udział w bitwie o Metz. 30 listopada 1944 roku, ponownie trafił do rezerwy OKH i do końca wojny, nie otrzymał przydziału. 6 kwietnia 1945 roku został wzięty do niewoli przez Amerykanów. 21 grudnia 1947 roku wyszedł na wolność.
Zmarł 21 października 1966 roku w Hanowerze.