Pawieł Aleksiejewicz Biełow (ros. Па́вел Алексе́евич Бело́в) (ur. 18 lutego 1897 roku w Szui, zm. 3 grudnia 1962 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał pułkownik Armii Czerwonej. Bohater Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Pawieł Biełow urodził się 18 lutego 1897 roku w Szui. W 1916 roku został powołany do Armii Rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. Ukończył Kijowską Szkołę Chorążych. W sierpniu 1918 roku dołączył do Armii Czerwonej i uczestniczył w wojnie domowej. Służył w kawalerii. Następnie dowodził 82. Pułkiem Kawalerii w 14. Dywizji Kawalerii. W maju 1929 roku został zastępcą szefa sztabu IV oddziału Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Od grudnia 1932 roku pełnił funkcję zastępcy Inspektora Kawalerii Armii Czerwonej. Rok później ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. W 1935 roku awansował na kombriga, a w 1939 roku na komdiwa. W lipcu 1935 roku stanął na czele 7. Dywizji Kawalerii, a w lipcu 1937 roku został szefem sztabu 5. Korpusu Kawalerii w Leningradzkim Okręgu Wojskowym. W lipcu 1939 roku jednostka została przeniesiona do Kijowskiego Okręgu Wojskowego.
Wraz z korpusem uczestniczył w agresji na Polskę. W październiku 1940 roku objął dowództwo nad 96. Dywizją Strzelców Górskich. W marcu 1941 roku stanął na czele 2. Korpusu Kawalerii. W czerwcu 1940 roku awansował na generała majora. Po niemieckim ataku na ZSRR walczył w okolicach Tyraspola, a następnie brał udział w bitwie o Kijów. Za męstwo w walkach został odznaczony Orderem Lenina. Od listopada 1941 roku uczestniczył w bitwie pod Moskwą i wyróżnił się w operacji tulskiej. 26 listopada korpus jako pierwsza jednostka RKKA została przekształcona w 1. Korpus Kawalerii Gwardii. Podczas walk pod Moskwą dowodził Grupą Operacyjną Generała Biełowa i przeprowadził udaną kontrofensywę. W styczniu 1942 roku otrzymał awans na generała porucznika. Następnie brał udział w operacji rżewsko-wiaziemskiej, gdzie przez pięć miesięcy walczył w okrążeniu. Jego waleczność została dostrzeżona nawet przez generałów niemieckich, a w swoich dziennikach wspomina o nim gen. Franz Halder. W czerwcu 1942 roku objął dowództwo nad 61. Armią i brał udział w operacji orłowskiej. Wyróżnił się podczas bitwy o Dniepr, za co otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. W 1944 roku otrzymał awans na generała pułkownika. Następnie walczył w operacjach homelsko-rzeczyckiej, kalinkowiczowsko-mozyrskiej, białoruskiej, ryskiej, kurlandzkiej, warszawsko-poznańskiej, pomorskiej i berlińskiej.
Po wojnie dowodził Dońskim, Północnokaukaskim i Południowouralskim Okręgiem Wojskowym. Ukończył kursy na Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. 30 września 1960 roku przeszedł na emeryturę. W latach 1946-1962 był członkiem Rady Najwyższej ZSRR.
Zmarł 3 grudnia 1962 roku w Moskwie. Spoczął na cmentarzu Nowodziewiczym.