Pawieł Kuroczkin (ur. 19 listopada 1900 w Gorniewie, zm. 28 grudnia 1989 w Moskwie) – generał armii Związku Radzieckiego. Uczestnik wojny domowej w Rosji, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej. Dowódca Frontu Północno-Zachodniego i II Frontu Białoruskiego.
Biografia[]
Pawieł Kuroczkin urodził się 19 listopada 1900 w Gorniewie. W 1917 wstąpił do Gwardii Czerwonej, a następnie do Armii Czerwonej. Dowodził siłami bolszewików podczas wojny domowej, walcząc przeciwko siłom gen. Krasnowa i gen. Judenicza. Jako dowódca plutonu, uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej i tłumił powstanie tambowskie.
Po zakończeniu wojny domowej, uczęszczał na wykłady na Akademii Wojskowej im. Frunzego. W 1939 uczestniczył w agresji ZSRR na Polskę. W trakcie wojny radziecko-fińskiej był dowódcą 28 Korpusu Strzeleckiego. Podczas ataku III Rzeszy na ZSRR z jego jednostki sformowano 20 Armię, która walczyła między innymi pod Smoleńskiem. Objął dowództwo nad Frontem Północno-Zachodnim, którym dowodził podczas operacji toropiecko-chołmskiej i bitwy pod Diemiańskiem. W wyniku klęski pod Diemiańskiem został odwołany ze stanowiska. Jako dowódca II Frontu Białoruskiego dowodził podczas operacji lwowsko-sandomierskiej, wileńsko-odrzańskiej, sandomiersko-śląskiej, morawsko-ostrawskiej i praskiej.
Po zakończeniu wojny został dowódcą Kubańskiego Okręgu Wojskowego i zastępcą do spraw szkolenia dowódcy Wojsk Dalekiego Wschodu. Od 1968 był przedstawicielem państw układu Warszawskiego w NRD. Zmarł 28 grudnia 1989 w Moskwie.