Pawieł Grigorjewicz Poniedielin (ros. Па́вел Григо́рьевич Понеде́лин) (ur. 4 marca 1893 roku we wsi Parnikowo, zm. 25 sierpnia 1950 w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała majora. Wpadł do niemieckiej niewoli podczas bitwy pod Humaniem i odzyskał wolność w 1945 roku. Po powrocie do ZSRR został skazany i rozstrzelany za tchórzostwo.
Biografia[]
Pawieł Poniedielin urodził się 4 marca1893 roku we wsi Parnikowo, w guberni kostromskiej. Pochodził z licznej rodziny chłopskiej. W młodości pracował jako nauczyciel. W 1914 roku został powołany do armii rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej i wziął udział w wojnie domowej. Walczył z siłami Aleksandra Kołczaka, Antona Denikina i Nestora Machny. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, za co został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. W 1926 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, a później zajmował się kształceniem kadetów. W 1935 roku trafił do rezerwy i został przewodniczącym leningradzkiej filii organizacji Osoawiachim. W 1936 roku otrzymał stopień kombriga. Podczas wielkiej czystki trafił do więzienia, ale został zwolniony. Jako szef sztabu 1. Korpusu Strzeleckiego, uczestniczył w wojnie radziecko-fińskiej. Następnie został dowódcą 139. Dywizji Strzeleckiej. W lipcu 1940 roku został szefem sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a w marcu 1941 roku dowódcą 12. Armii w Kijowskim Okręgu Wojskowym.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, jego armia wycofała się na południowy wschód. Podczas bitwy pod Humaniem, 12. Armia została otoczona, a gen. Poniedielin i gen. Nikołaj Kiriłłow dostali się do niemieckiej niewoli. 16 sierpnia 1941 roku Józef Stalin wydał rozkaz nr. 270, który skazywał na karę śmierci wszystkich tchórzy i dezerterów. Jego żona i ojciec zostali aresztowani, a on sam zaocznie został skazany na karę śmierci. 29 kwietnia 1945 roku został uwolniony przez wojska amerykańskie i powrócił do Moskwy, gdzie został aresztowany. Przebywał w więzieniu Lefortowo. 25 sierpnia 1950 roku został skazany na karę śmierci, za zdradę stanu. Wyrok wykonano natychmiastowo.
13 marca1956 roku został pośmiertnie zrehabilitowany, a jego prochy spoczęły na Nowym Cmentarzu Dońskim w Moskwie.