Philipp Kleffel (ur. 9 grudnia 1887 roku w Birkenfelde, zm. 10 października 1964 roku w Coburgu) – niemiecki wojskowy, generał kawalerii Wehrmachtu.
Biografia[]
Philipp Kleffel urodził się 9 grudnia 1887 roku w Birkenfelde (obecnie Żnin w województwie kujawsko-pomorskim). W listopadzie 1905 roku rozpoczął służbę wojskową w kawalerii. Podczas I wojny światowej walczył na froncie wschodnim i brał udział w bitwach pod Gąbinem, Tannenbergiem i jeziorami mazurskimi. W grudniu 1914 roku awansował na porucznika, a w październiku 1916 roku na kapitana. Później pełnił różne funkcje sztabowe. Po zakończeniu wojny wstąpił do Freikorpsu w Toruniu. W 1919 roku został przyjęty do Reichswehry i służył w Grenzschutz Ost. Następnie trafił do Ministerstwa Reichswehry, a później był pierwszym oficerem sztabowym w Inspektoracie Kawalerii. W październiku 1930 roku awansował na majora. W 1932 roku trafił do sztabu 2. Dywizji Kawalerii. W grudniu 1933 roku awansował na podpułkownika, a w październiku 1935 roku na pułkownika. Od kwietnia 1936 roku dowodził 14. Pułkiem Ułanów. 1 czerwca 1939 roku otrzymał awans na generała majora.
Gen. Kleffel wizytujący Błękitną Dywizję.
Po rozpoczęciu II wojny światowej został szefem sztabu IX Okręgu Wojskowego w Kassel. W kwietniu 1940 roku objął dowództwo nad 1. Dywizją Piechoty. Brał udział w kampanii francuskiej i operacji Barbarossa. W czerwcu 1941 roku otrzymał awans na generała porucznika. Uczestniczył w bitwie o Leningrad. W swoich rozkazach nawoływał do braku współczucia wobec ludności cywilnej. W styczniu 1942 roku zastąpił gen. Georga Lindemanna na stanowisku dowódcy L Korpusu Armijnego, a w marcu awansował na generała kawalerii. Od marca do lipca 1942 roku tymczasowo dowodził I Korpusem Armijnym, który uczestniczył w ciężkich walkach z 2. Armią Uderzeniową gen. Andrieja Własowa. Po nieudanej próbie odcięcia korpusu niemieckiego w operacji lubańskiej, sowiecka armia została okrążona, a gen. Własow dostał się do niewoli. Później powrócił na stanowisko dowódcy L Korpusu Armijnego. W maju 1943 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim We wrześniu 1943 roku zachorował i trafił do rezerwy dowódczej. Później został zastępcą dowódcy IX Korpusu Armijnego gen. Ericha-Heinricha Clößnera. W lipcu 1944 roku został szefem sztabu 285. Dywizji Bezpieczeństwa. W październiku 1944 roku objął dowództwo nad Grupą Armii Kleffel, a w grudniu stanął na czele odtwarzanego w Holandii XXX Korpusu Armijnego. Od marca do kwietnia 1945 roku był dowódcą 25. Armii. Pod koniec wojny dostał się do brytyjskiej niewoli, którą opuścił w październiku 1947 roku.
Zmarł 10 października 1964 roku w Coburgu.