Piotr Nikołajewicz Achlustin (ros. Пётр Николаевич Ахлюстин) (ur. 12 czerwca 1896 roku we wsi Kasli, zm. 28 lipca 1941 roku we wsi Aleksandrówka) – sowiecki wojskowy, generał major Armii Czerwonej.
Biografia[]
Piotr Achlustin urodził się 12 czerwca 1896 roku we wsi Kasli, w guberni permskiej. W 1915 roku został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. Służył w kawalerii. W grudniu 1917 roku został zdemobilizowany, a w czerwcu 1918 roku, jako ochotnik wstąpił do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej. W 1926 roku ukończył kursy dowódcze w Symferopolu, a dwa lata później zaawansowane kursy dowódcze w Nowoczerkasku. W listopadzie 1929 roku, jako wykładowca trafił do Ukraińskiej Szkoły Kawalerii. We wrześniu 1937 roku objął dowództwo nad 23. Dywizją Kawalerii, a w czerwcu 1938 roku został dowódcą 24. Dywizji Kawalerii.
We wrześniu 1939 roku uczestniczył w agresji na Polskę. Jego dywizja wraz z 22. Brygadą Pancerną, stanowiła główną siłę uderzeniową Grupy Połockiej, później 3. Armii gen. Wasilija Kuzniecowa. Brał udział w bitwie o Wilno, a później został wysłany pod granicę litewską-łotewską. Pod koniec stycznia 1940 roku jego jednostka została wysłana do Finlandii i wzięła udział w wojnie zimowej. Pod koniec wojny dowodził rajdem na tyły nieprzyjaciela, za co został odznaczony Orderem Czerwonej Gwiazdy. Po zakończeniu działań wojennych, 24. Dywizja Kawalerii otrzymała imię Marszałka ZSRR Siemiona Timoszenki, a Achlustin został awansowany na generała majora i odznaczony drugim Orderem Czerwonej Gwiazdy. W lutym 1941 roku objął dowództwo nad 39. Korpusem Strzeleckim, ale wkrótce został dowódcą 13. Korpusu Zmechanizowanego.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, walczył w bitwie białostocko-mińskiej. Jego jednostka poniosła ciężkie straty w walkach z siłami IX Korpusu Armijnego gen. Hermanna Geyera. Został ranny w walkach. Pod koniec lipca 1941 roku resztki 13. Korpusu Zmechanizowanego, prawie bez sprzętu pancernego, dotarły na południe od Mohylewa. Poległ 28 lipca 1941 roku w okolicach wsi Aleksandrówka, podczas próby wyjścia z okrążenia. Przekraczał rzekę Soż, jako jeden z ostatnich żołnierzy swojej jednostki i zginął w wyniku ostrzału artyleryjskiego.