Piotr Romanowicz Bagration (ros. Пётр Рома́нович Багратио́н) (ur. 6 października 1818 roku w Kizlarze, zm. 29 września 1876 roku w Petersburgu) – rosyjski wojskowy, książę z rodu Bagration. Gubernator prowincji bałtyckich, odpowiedzialny za politykę rusyfikacji.
Biografia[]
Piotr Romanowicz Bagration urodził się 6 października 1818 roku w Kizlarze, w rodzinie generała armii rosyjskiej Romana Bagrationa. Był siostrzeńcem bohatera wojny ojczyźnianej gen. Piotra Iwanowicza Bagrationa. 26 listopada 1831 roku wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Kawalerii, którą ukończył w 1835 roku jako podchorąży.
1 września 1837 roku został awansowany na chorążego, a 16 czerwca 1840 roku na podporucznika i objął stanowisko adiutanta dowódcy inżynierów Korpusu Gwardii. Studiował inżynierię i artylerię. 3 listopada 1843 roku został odznaczony Orderem św. Stanisława III Klasy. W październiku 1844 roku trafił na staż inżynierski do Niemiec, Francji i Anglii. Od 19 kwietnia 1845 roku był adiutantem księcia Maksymiliana Leuchtenberga i został awansowany do stopnia pułkownika. W 1852 roku trafił do Pułku Grenadierów Konnych Gwardii. Podczas manewrów pułku został pochwalony przez cara Mikołaja. W 1854 roku został dowódcą Osobistego Konwoju Jego Imperatorskiej Wysokości, podczas wizyty w Warszawie. W 1855 roku został wysłany do Guberni Woroneskiej, gdzie tłumił niepokoje chłopskie. 15 sierpnia 1856 roku został odznaczony przez cara Aleksandra II, Orderem św. Stanisława, a następnie objął dowództwo nad osobistą eskortą cara. 30 sierpnia 1858 roku awansował na generała majora. Od 1859 roku, w związku z reformą chłopską, wprowadzał stan wojenny w Guberni Kurskiej i Permskiej. W 1862 roku został gubernatorem Tweru. Udało mu się uspokoić niepokoje wśród chłopów. Prowadził liczne prace inżynieryjne: wybudował wał ziemny, linię kolejową oraz linię telegraficzną.
W 1863 roku trafił do Królestwa Polskiego, gdzie tłumił powstanie styczniowe. Przez pewien czas stacjonował w Miechowie, ale opuścił miasto na chwilę przed bitwą. W 1865 roku został awansowany na generała porucznika. a trzy lata później został adiutantem gubernatora wileńskiego Aleksandra Potapowa. 22 września 1870 roku został gubernatorem Inflant, Kurlandii i Estonii, gdzie prowadził politykę rusyfikacji i wprowadzał reformy cara Aleksandra II.
W styczniu 1876 roku przybył do Petersburga. Zmarł nagle 17 stycznia, na atak astmy. Został pochowany w Nowodziewicznym Monasterze Zmartwychwstania Pańskiego w Petersburgu.