Piotr Pietrowicz Sobiennikow (ros. Пётр Петрович Собенников) (ur. 13 lipca 1894 roku w Kronsztadzie, zm. 14 sierpnia 1960 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał porucznik Armii Czerwonej.
Biografia[]
Piotr Sobiennikow urodził się 13 lipca 1894 roku w Kronsztadzie. Pochodził z rodziny szlacheckiej. W 1914 roku rozpoczął służbę w Armii Rosyjskiej. Brał udział w I wojnie światowej i awansował do stopnia korneta. Od maja 1918 roku służył w Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej. Brał udział w walkach z korpusem generała Andrieja Bakicha, za co został nagrodzony Orderem Czerwonego Sztandaru. W 1923 roku ukończył kursy Akademii dla Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej. W sierpniu 1926 roku został dowódcą 4. Samodzielnej Brygady Kawalerii. W grudniu 1936 roku został dowódcą 8. Dywizji Kawalerii. W lutym 1939 roku został nauczycielem taktyki w Akademii Wojskowej im. Frunzego.
Od stycznia 1940 roku brał udział w wojnie z Finlandią. Służył pod rozkazami dowódcy Frontu Północno-Zachodniego Siemiona Timoszenki. W 1940 roku został członkiem partii komunistycznej. W sierpniu 1940 roku został zastępcą generalnego inspektora kawalerii RKKA. 11 marca 1941 roku został dowódcą 8. Armii w Bałtyckim Okręgu Wojskowym.
Generał Piotr Sobiennikow.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa 8. Armia poniosła duże straty w operacji bałtyckiej. Armia wycofała się w okolice Tallina i Parnawy. 3 lipca 1941 roku gen. Piotr Sobiennikow zastąpił gen. Fiodora Kuzniecowa i został dowódcą Frontu Północno-Zachodniego. Dowodził w końcowym etapie operacji bałtyckiej i podczas oblężenia Leningradu. Przeprowadził kontrataki pod Solcą i Starą Russą. Stawka nie była zadowolona z jego dowodzenia i 23 sierpnia 1941 roku został odwołany. 5 września objął dowództwo nad 43. Armią Frontu Rezerwowego i wziął udział w bitwie pod Smoleńskiem. Podczas operacji wiaziemskiej wojska niemieckie przebiły się przez pozycje obronne 43. Armii i okrążyły siły główne Frontu Zachodniego. Tylko część 43. Armii uniknęła rozbicia i wycofała się w kierunku Możajska i rzeki Nara. 10 października został odwołany ze stanowiska, a sześć dni później został aresztowany. Usłyszał zarzut zdrady ojczyzny i uczestnictwa w organizacjach kontrrewolucyjnych. Nie przyznał się do winy i początkowo został uniewinniony. 6 lutego 1942 roku skazano go na 5 lat więzienia oraz pozbawiono odznaczeń i stopnia wojskowego. Złożył wniosek o ułaskawienie, który został zaakceptowany. Zdegradowano go do stopnia pułkownika.
Od lutego 1942 roku zajmował się tworzeniem armii rezerwowych w rejonie Saratowa, Wołogdy i Iwanowa. Od września pozostawał w dyspozycji Frontu Briańskiego i brał udział w planowaniu operacji woronesko-kastornieńskiej. W listopadzie 1942 roku został zastępcą dowódcy 3. Armii gen. Pawła Korzuna. Wyróżnił się podczas walk w okolicach Kastornoje i 17 kwietnia 1943 roku został ponownie awansowany na generała majora. W 1944 roku awansowano go na generała lejtnanta. Brał udział w operacjach orłowskiej, briańskiej, homelsko-rzeczyckiej, rohaczówsko-żłobińskiej, bobrujskiej, mińskiej, białostockiej i mławsko-elbląskiej. Przez chwilę był wojskowym komendantem Białegostoku. Wojnę zakończył w Berlinie.
Do sierpnia 1945 roku był zastępcą dowódcy 3. Armii. Następnie został zastępcą dowódcy Mińskiego Okręgu Wojskowego. W sierpniu 1959 roku trafił do Sztabu Generalnego, gdzie zajmował się pracą naukową.
Zmarł 14 sierpnia 1960 roku w Moskwie.